maandag 24 juli 2017

Rommel

Rommelige gezelligheid
Dat vind ik rommel namelijk, gezellig. En, ik geef het toe, ik ben een rommelkont; zoals mijn moeder me al vroeg noemde. Tot ergernis wellicht van menigeen, in ieder geval van mijn Lief en soms ook van mijzelf, laat ik hier en daar nog wel eens iets slingeren. Volgens geleerden heeft dit trouwens alles te maken met 'uitstelgedrag' of ook wel 'geen keuzes (willen) maken'. Ach ja...

Ongetwijfeld een kern van waarheid in te herkennen. Maar ja, wat moet ik er mee. Met die wetenschap in mijn achterzak krijg ik namelijk niet mijn zolder opgeruimd of dat gemakkelijke 'gooi-maar-neerhoekje' in de keuken. Om nog maar te zwijgen over onze enigszins rommelige voortuin.

Een en ander wordt ongetwijfeld ingegeven door het 'straktrekken' van de voortuin van onze buren de afgelopen week. Neemt niet weg dat ook wij al tijden van plan zijn 'iets' te doen aan die van ons. We hebben alleen simpelweg nog geen keuze gemaakt over wat en hoe en wanneer en door wie. En hoewel we best van tuinieren houden, ontbreekt ons vaak de tijd, de energie, de zin, etc. Met onze ‘oude’ buurtjes hadden we overigens ooit het idee om samen ‘iets’ te doen. Het kwam er alleen nooit van. Och, blijkbaar zat het ons beiden ook niet echt in de weg. 

Nieuwe buren
Maar ja, dan heb je ineens nieuwe buren, die ook nog eens heel voortvarend te werk gaan, zowel binnenshuis als buitenhuis, zoals de nieuwe buurman een paar weken geleden vertelde, toen we toevallig wél tijd, puf en nog ruimte in de groencontainer hadden. We zeiden nog gekscherend: ‘Als ze toch bezig zijn, laat ze dan ook gelijk die boom op die hoek meenemen… en we horen wel wat het kost.'

Donderdag was het dan zo ver. Klokslag 06.40 uur denderde groot materieel ons anders zo rustige straatje in; alsof ze drie in plaats van één tuin onder handen kwamen nemen. Met brullende motoren werden vrachtauto met laadbak, inclusief grijparm en een Volkswagenbus met rammelende aanhanger voor onze huizen geparkeerd. Om 07.06 uur volgde een appje van de nieuwe buurman (hij had blijkbaar mijn telefoonnummer netjes opgeslagen, dat ik een tijdje geleden alweer op het welkom-in-de-buurt-en-veel-woonplezier-kaartje had geschreven; je weet tenslotte nooit waar het goed voor is…): 'Goede morgen, ik heb het gevraagd van jullie boom. Hij heeft niet de juiste zaag bij zich en de stronk is waarschijnlijk te groot om nu mee te nemen.' Tja... 

Om 07.30 uur ging het echt los. Werden appelbomen, stronken en planten luidruchtig geveld en ontworteld en vervolgens door een enorme grijparm met 'donder en geweld', zou mijn lieve moeder zeggen, in de enorme laadbak gesmeten. Ik kon het dan ook niet laten en heel stiekempjes gluurde ik toch even door het slaapkamerraam. Nieuwsgierig als ik ben, was ik door al dat ronkende kabaal toch een tikkeltje benieuwd geworden naar het maatje zaag van de tuinman...

Groene gezelligheid
Persoonlijk overigens houden wij erg van groen. We zijn dan ook blij dat de druif achter het huis van de nieuwe buren is gebleven. Ze wilde hem wel graag 'doortrekken' over schutting, was één van haar eerste opmkeringen, tijdens een kort tête-à-tête tussen de nieuwe buurvrouw en mij, staand bij ons tussenmuurtje, waar wij net van die gezellige (nieuwe) rieten manden met verse paars/witte Spaanse margrieten hadden neergezet... Inmiddels tiert hij welig, de druif!

En toch hè, mis ik af en toe ook die rommelige en groene gezelligheid van onze 'oude' buurtjes; dat heerlijke schaterlachje en die mooie volzinnen van onze kleine buurman, die dan zo vrolijk riep: 'Hoi buurvrouw...' en dan probeerde te zien of Mies er was (die hij best leuk vond, maar toch ook een beetje eng). Dat alles vanaf dat ene tussenmuurtje, waar meestal wel wat gekleurde potten met kleurrijke bloeiende (of uitgebloeide) bloemen op stonden, die je, mocht het nodig zijn, zo gemakkelijk even aan de kant schoof, als je elkaar iets te vertellen had...

Ach ja, nieuwe buren, nieuwe voortuin en zonder enige twijfel binnenkort nog meer nieuws. Maar weet je, mijn Lief en ik zijn er ook nog niet helemaal uit, maar het er wel over eens. Ons rommelige, gezellige groen steekt nu nog mooier af. En binnenkort vinden we ook vast wel iemand die met liefde en passie de snoeischaar ter hand neemt. Nog een bijkomend voordeel: bij ons kan het hemelwater in ieder geval nog alle kanten op!

zondag 9 juli 2017

Vergankelijkheid versus het moment

Er is een woord dat de laatste paar weken nogal irritant in mijn hoofd zit. Wellicht heeft het met de periode van het jaar te maken, dan kan. Maar ik lijk er maar niet vanaf te komen. In bijna alles zie, hoor en voel ik: vergankelijkheid. Of, zoals synoniemennet aangeeft: 'sterfelijk, broos, onbestendig, eindig, voorbijgaand, wat voorbij gaat...'.

En uiteraard weet ik het, dat niets permanent is, niets voor altijd is, alles per definitie tijdelijk is. Toch zijn er van die momenten dat je net iets harder dan anders met je neus op juist die feiten wordt gedrukt. Dat je je ineens realiseert, of al een hele tijd, dat je alles eigenlijk ordinair kunt zien als een soort product met beperkte houdbaarheid. Pfff, je zou er bijna depressief van kunnen worden.

Gelukkig ben ik dat niet, al gebeurt het me wel zo nu en dan (gisteren) dat ik in de auto rijd, een nummer hoor op de radio en dan ineens de tranen over mijn wangen lopen. Blijft iets vreemd, al heeft het vaak wel te maken met die tijdelijkheid van alles, dat dan weer wel. Maar goed, het is wat het is én het hoort er nu eenmaal bij. 

En zo verstrijkt de tijd, waarin mensen en dingen anders worden, verdwijnen, zonder dat we er ook maar iets aan kunnen veranderen. Dat besefte ik me weer eens heel duidelijk toen ik vorige week de handdoeken van mijn lieve moeder door mijn handen liet gaan; oud, bijna versleten... bijna verdwenen. Nog steeds, negen jaar na ook dat onontkoombare afscheid, 'doen' ze het nog best goed, bedacht ik me, terwijl ik voorzichtig de losgeraakte draadjes verwijderde, en de tijd even stil leek te staan...
 
Toch wil ik ook daar niet te lang bij stilstaan. Ook ik wil juist 'open blijven staan voor het onvoorspelbare ogenblik, genieten van het moment', zoals ik net (herkenbaar) in een mooi stuk tekst las over 'tijd en vergankelijkheid'.

Het sluit af met een prachtige alinea die ik dan ook graag deel: 'Voor degenen die niet in de eeuwigheid geloven, valt er misschien een ander soort eeuwigheid te ontdekken: niet de oneindig durende tijd, maar de eeuwigheid van een ogenblik. In het ogenblik, op het scharnierpunt tussen verleden en toekomst, concentreert zich immers alle tijd. Wie dat beseft, ervaart de tijd zelf soms zo intens dat zij stil lijkt te staan, al is het maar voor even...' Bron: Bas Nabers, filosoof

In het moment leven, ieder moment ervaren, ervan genieten, want net als zonnestralen -je kunt ze niet opslaan in een potje- zijn momenten niet te vangen. 

Hoewel? Als ik dan weleens kijk naar de foto's, vind ik eigenlijk heel stiekem -ondanks niet te vangen zonnestralen- dat dat me af en toe niettemin best lukt. Is een moment, een uitzicht of gezichtsuitdrukking dusdanig mooi, dat het zich als vanzelf laat vangen, in ieder geval laat vastleggen voor ... misschien wel toch de eeuwigheid; s
taat in ieder geval de tijd even stil en doe ik net of we alle tijd hebben!