zondag 30 april 2017

...op deze dag (29 april)


vond ik gisteren een paardenbloem... en een liedje. En als je hem goed bestudeert, die bloem, is het toch een prachtig exemplaar... en dat liedje trouwens ook.

En zo liepen we verder, mijn vriendin en ik, een andere route dan anders. Mede omdat haar nieuwe rolstoel lichter loopt dan de oude, maar ook gewoon omdat ze alles eens van een andere kant wilde bekijken, zoals ze zei. Mijn lieve vriendin, met Alzheimer; gisteren weer zo gelachen. Wat blijft het toch bijzonder om te zien en te horen dat -ondanks het verlies van te veel- haar humor blijft.

Tja, en wat wil je er nu feitelijk mee zeggen, denk je misschien op dit moment. Of misschien wel helemaal niet. Wacht je gewoon af op wat komen gaat, dat kan natuurlijk ook. 

Afwachten is zo af en toe best lekker; comfortabel op de achterbank van je levensbus blijven zitten, las ik deze week. De metafoor is op de een of andere manier blijven hangen. Misschien wel omdat ik het regelmatig om me heen ervaar. Maar, eerlijk is eerlijk, vanzelfsprekend ook omdat ik zelf intussen heel goed weet hoe het werkt, zowel het ene als het andere...

Op de achterbank; een ander rijdt en jij rijdt mee. Dat betekent dus dat die ander voor jou bepaalt waar je reis naar toe gaat! Op die achterbank heb je daar namelijk geen of weinig invloed op. En soms is dat best prettig, laten we wel wezen. Hoef je verder niet na te denken over wat je wilt of waar je naar toe wilt. Maar ja, wat als die ander nu ergens heen gaat waar jij echt niet wilt zijn? Geef je die ander dan de schuld? Of kom je van die achterbank af en pak je zelf weer het stuur; neem je verantwoordelijkheid voor je eigen reis, voor wat jij in jouw leven creëert?

Inmiddels spreek ik gelukkig uit ervaring als ik zeg dat dat een goed gevoel oplevert, weer zelf aan dat stuur staan. Ik ben namelijk niet verantwoordelijk voor alles wat er in mijn leven gebeurt, zeker niet voor alles! Sommige dingen gebeuren gewoon, met of zonder reden, hoe verdrietig en pijnlijk soms ook. Ik geloof daarentegen ook dat je altijd een keuze hebt en dat je daarom wel verantwoordelijk bent voor hoe je omgaat met wat er gebeurt in je leven, dat dan weer wel!


En misschien voelt het best een beetje griezelig, dat van die achterbank af te komen. Tenslotte weet je niet wat je tegenkomt, als je zelf chauffeurt. Aan de andere kant, wat heb je te verliezen? Jij bepaalt immers dan wel welke kant je op gaat. Daarbij, wie weet, vind je wel dat waar je naar op zoek was, het geluk dat je nodig hebt om je weer te laten lachen, genieten...*vul maar in*...

Op deze dag, 29 april 2012, vond ik dus dat ene liedje...
Vijf jaar en een dag later nog steeds toepasselijk, ook omdat ik intussen weet dat er zo ongelofelijk veel mogelijk is als je in plaats van denken, zo nu en dan gewoon doet!




zondag 16 april 2017

Anders dan anders...

Het is Pasen. Misschien vreemd, maar het voelt niet zo. Het is anders. Of misschien ook wel niet hoor, was het vorig jaar ook al zo. Toen keek ik echter wel naar de Passion; het spektakel was tenslotte bij ons om de hoek. Dit jaar keek ik niet, deed ik wel een poging, maar viel als een blok in slaap. Tja...Ik mis ook de klanken van Jesus Christ Superstar en Bach's Matthäus-Passion in huis, waarvan deze uitvoering van Erbarme dich de mooiste is, althans volgens radio4-luisteraars; oordeel vooral zelf!

Ik weet ook niet zo goed waar het aan ligt. Of mogelijk toch, maar wil ik er gewoon niet zo bij stilstaan. In ieder geval denk ik dat in vergelijking met vorig jaar het leven en de wereld niet sneller of anders dan anders veranderde. Dat dan net weer niet.

Aldus geen echt paasgevoel hier, als dat al bestaat. Naja, natuurlijk bestaat dat wel, helemaal als je kleine kinderen hebt; eieren schilderen, verstoppen, zoeken... zou dat het zijn haha? Het bonuskind is immers intussen 19, vermaakt zich op dit ogenblik uitstekend in Marokko; studiereis. Appte trots dat hij 'in een gat moet poepen' en 'ja ja, ik kan het al goed hoor...'. Dingen doen die je nog nooit hebt gedaan; hoe te gek is dat.

Ik deed het vrijdag ook, de dingen net even anders dan anders, samen met mijn lieve collega's van het allereerste uur. Door een mooie teamontwikkeldag met als thema: 'Door de ogen van het paard ontmoet je de kracht van je team', zag ik dat bevestigd wat ik al wist; klaar voor de toekomst, met vertrouwen in de kracht en de talenten van een ieder. Trots op wie we zijn en wat we doen, keken we onszelf en ons team in de ogen en gingen we van een 'eindpunt naar een prachtig gezamenlijk startpunt'! Ik nodig overigens alle sceptici onder ons van harte uit om het zelf eens te ervaren; het was/is uniek en bijzonder. Met dank aan Kim van 2B Unique was het meer dan geweldig te zien en te ervaren dat je door kwetsbaarheid juist zichtbaar en krachtig bent! 

Eigenlijk dus wel een heel mooi begin van het paasweekend, bedenk ik me nu. En dan toch ook maar een van mijn lievelingsnummers aanhalen, wellicht heel toepasselijk voor dit moment én dit keer 'toevallig' ook uitgevoerd in 'De Passion', zag ik later... 


Heb het leven lief als de stormwind gromt en als de lente komt
en verberg je niet als de regen valt en als de donder knalt
Zing het hoogste lied, vlieg in vogelvlucht door de blauwe lucht
Heb het leven lief en wees niet bang...

En weet je, ik durf te wedden, dat als mij lief zo wakker is, ik de Paasbrunch sta te bereiden in de keuken, de klanken van zowel Andrew Lloyd Webber's Jesus Christ Superstar als Bach onze woonkamer vullen. Misschien dan dus toch niet zo heel anders dan anders, hoewel ik net ook hoor dat deze Pasen misschien wel kouder is dan de laatste Kerst; Ach ja, het verschil moet ergens in zitten...



'Zeg het me, en ik zal het vergeten.
Toon het me, en ik zal het onthouden,
maar laat het me ervaren 
en ik zal het blijvend meedragen.'
Confusius over ervaringsgericht leren




zondag 2 april 2017

Stilte...

Ik weet niet hoe vaak ik de afgelopen weken mijn blog opende... en toch niets schreef. Vorige maand maar eentje; gebeurde me nog niet zo heel vaak. Er is namelijk altijd genoeg te vertellen, ik zou er een fotocollage mee kunnen vullen; de avonturen met mijn vriendin, concert in A'dam, samen met mijn Lief, etentje met Lief en bonuskind... En toch, op de een of andere manier, blijven de volzinnen binnen. Rollen ze over elkaar in mijn hoofd, soms tot vervelends toe. Naja, er komt er dus even weinig naar buiten, zogezegd... en ondertussen is het gewoon april.

De energie is dus blijkbaar even ergens anders nodig. Ook prima. Al mis ik het niet-schrijven ook, dat dan weer wel. En toch laat ik het gebeuren, zo zijn, wetende dat ik er op dit moment weinig aan verander. Misschien ook wel niet wil veranderen...

Vandaag dan toch maar weer eens een paar zinnen, zo maar voor me uittikkend op deze stille, mistige ochtend; het zat hier behoorlijk dicht vanochtend toen ik mijn bed uit stapte. Ik blijf dat toch altijd een bijzonder sfeertje vinden, die mist, kleine wereld, stilte. En misschien is dat het ook wel wat ik soms een beetje mis, bedenk ik me nu; stilte. Was het de afgelopen tijd soms letterlijk net even te rumoerig om me heen. Op zich helemaal niets mis mee overigens. Ik houd wel van een beetje reuring op z'n tijd, kan het ook prima hebben, zolang het maar in balans is.

Ach ja, die eeuwige balans hè... Zo maar ineens een tikkeltje uit balans. Het kan de beste overkomen. Gelukkig heb ik intussen de 'waardige' leeftijd (door schade en schande wijs...) dat ook ik weet hoe ik goed voor mezelf moet zorgen. Luister ik naar de seintjes die ik krijg, subtiel en soms net iets minder (als ik mijn tennisarm met slijmbeursontstekingen moet geloven). Afijn, een duidelijk teken dat het net iets te lawaaierig was de afgelopen periode. Geen nood, komt goed.  

En ondertussen gaat het gewone leven door. Zoek ik tussen de bedrijven door dus wat rust, het evenwicht en houd ik me bezig met die dingen waar ik in ieder geval blij van word... en anderen meestal ook; dé ultieme wisselwerking, draai hem maar eens om!

Zo ook vandaag, op deze mooie zondagochtend...