zondag 29 januari 2017

Zo kan het ook...

Eigenlijk weet ik het niet zo goed, waar ik moet beginnen en zo. Terwijl ik wel het gevoel heb dat ik wil schrijven, over eigenlijk alles. Maar ja, soms lukt het, en zo nu en dan ook niet.

Het is een beetje een vreemde tijd, vind ik. Er gebeurt weer veel, op alle fronten. Zaken kruisen en raken elkaar, maar af en toe ook helemaal niet. En toch lijkt de cirkel waarin alles gebeurt niet zo heel groot. Dat maakt het lastig, merk ik. Al kan ik niet echt goed aangeven wat het dan precies is wat het zo lastig maakt. En mogelijk maak ik het daarmee alleen nog maar lastiger. In ieder geval speelt de dood er een rol in. Maar ook gedrag, hoe vreemd dat misschien ook klinkt, of misschien wel helemaal niet. 

'De dood laat zien wat belangrijk is in het leven', hoorde ik van de week Ali B zeggen. En hij heeft een punt, vond ik. Al heb ik ook het vermoeden dat hij die uitspraak niet zelf verzonnen heeft. Ach, doet ook eigenlijk niet ter zake. Voor mij zit er meer dan een kern van waarheid in, zo bleek ook deze week maar weer eens...

De dood geeft je besef van leven. Althans, in mijn beleving. Hoe je het ook went of keert, de dood laat zich in ieder geval niet negeren. Uiteindelijk komen we er allemaal vroeg of laat mee in aanraking. Voor mijn gevoel altijd te vroeg, op het verkeerde moment en bovenal veel te snel. 
De afgelopen tijd word ik op verschillende manieren weer met de dood geconfronteerd; een confrontatie die veel laat zien, en (me) blijft intrigeren, alsof het leven even onder een loep ligt. Ik heb dan ook respect voor mensen die in deze laatste fase van het leven hun kwetsbaarheid (durven te) tonen, hun humor behouden en een liefde ten toon spreiden waar menigeen nog iets van kan leren...

Bij tijd en wijlen schieten de afgelopen dagen ineens tranen in mijn ogen. Denk ik aan naderend afscheid, of iets verder in de tijd. Het er nog uithalen wat er in zit, mooie momenten, herinneringen maken, voor degenen die achterblijven, en nog zoveel meer. Ik lees over leven, na de dood, het leven vieren, glimlach als ik verneem dat ik een klein onderdeeltje was voor het 'bewijs' en stuur mijn wensen richting de sterren, dat andere wensen uitkomen, ongeacht hoeveel tijd nog rest...

Intussen richt ik me -zoals altijd- ook vol overgave op 't leven, met mooie momenten, nieuwe ervaringen, herinneringen maken... en nog zoveel meer. Kijk ik een enkele keer met ver- maar meestal toch vooral met bewondering naar hoe anderen omgaan met dat leven, en alles wat daarbij hoort. Knuffel ik mijn vriendin nog een keertje extra als ze zegt 'dat ze even moet huilen van ontroering, omdat ze zo blij is dat we nu weer lekker lang kunnen wandelen buiten'... zich heel goed realiserend dat ze weer een stukje heeft ingeleverd, maar gewoon heel dapper, zonder morren, plaatsnam in de rolstoel die ik voor haar neerzette...


zaterdag 14 januari 2017

Even helemaal niets...


Heel langzaam kleurt de ochtendlucht prachtig zacht roze, blauw en oranje. En wat had ik nu toch graag op die dijk achter ons huis willen lopen, met camera...

Ongemerkt bijt ik op mijn lip, slik nog een keer en doe een verwoede poging iets meer lucht via mijn neus naar binnen te laten stormen. Staar gebiologeerd naar buiten, zucht nog eens en neem een besluit. Het zit er vandaag gewoonweg even niet in.

Na een mooie maar drukke week en een aantal nachten heel slecht slapen, blijven alle wilde plannen voor vandaag helaas liggen op de plank. Dus, even niet naar de markt met mijn Lief, geen bezoekje aan de brillenman met mijn vriendin, niks harken in de de tuin misschien wel, stukje fietsen, beetje opruimen of blokje om... maar simpelweg even pas op de plaats, misschien zelfs wel een paar uur terug naar bed.

En dus bericht ik in alle vroegte de zorg van mijn vriendin dat het 'm even niet wordt vandaag en dus niet kom. Tegelijkertijd schiet er van alles door m'n hoofd, terwijl ik echt heel goed weet dat het niet nodig is om te denken dat ik 't eigenlijk niet kan maken, me niet schuldig hoef te voelen, etc. Maar ja, toch een beetje aard van het beestje hè en tja, die bril van haar moet toch eigenlijk wel bijgesteld worden, zakt behoorlijk van haar neus en het plekje op haar neus was wel een beetje rood woensdag. En nu is het mooi weer..

Naja, in het vertrouwen dat voor alles een (tijdelijke) oplossing is, laat ik het los. Een heel klein pleistertje op haar neus biedt wellicht ook even uitkomst en misschien is er wel iemand anders die naar de brillenman kan...

Ik schrik op van de harde klik van de waterkoker. Maak een citrosannetje, neem 2 paracetamol en zoek de neusspray. Staar gebiologeerd naar buiten, zucht een keertje diep en neem weer een besluit... wie weet, is mijn bed misschien nog wel een heel klein beetje warm...


dinsdag 3 januari 2017

Onomkeerbaar

Al meer dan een jaar wordt ze liefdevol verzorgd en gesteund, woont ze beschermd. Toch blijft het vaak nog zoeken naar het beste voor haar. De onomkeerbare achteruitgang laat zich sneller zien dan te bevatten, al meer dan een jaar, iedere dag. Onveranderd zie en hoor ik haar gevecht, haar worsteling met het monster dat Alzheimer heet.

'Onderuit geslagen door het leven', ik weet niet meer zo snel waar ik het las vandaag. Zo'n zinnetje dat resoneert, blijft hangen ook en me aan haar doet denken. Zou het zo voor haar voelen? In de steek gelaten en onderuit gehaald door het leven zelf misschien wel? 

Onomkeerbaar, wat ik hoor en zie, en soms voelt het als verliezen. Ook vandaag weer, de derde dag op rij dat ze belt in het nieuwe jaar. Op nieuwjaarsdag zelfs twee keer, om een gelukkig nieuw jaar te wensen, want dat had ze nog niet gedaan...

Onomkeerbaar
dwarrelende woorden, zinnen die niet meer vlotten
terwijl je zucht en even je ogen sluit
als ik vraag waar het op lijkt
hoor ik je opgelucht ademhalen
zie ik de lach in je ogen
wachtend op wat lukt
tot het nieuwe je te binnen schiet
en je vertelt hoe blij je bent

Onomkeerbaar
hoor ik je verdriet en angst
wanneer je belt en zegt dat je 'in de stront zit'
het Engels even vervlogen
je het koud hebt
en je afvraagt waar je geld is en je kleren zijn gebleven
'nog één nachtje slapen en dan ben ik er'
maakt een lachend: 
'owh, maar dat hou ik nog wel even vol hoor...'

Onomkeerbaar
als ik je zie zitten
gebogen aan de huiskamertafel  
smoezend met je lieve zorgzuster
wat later bleek
één van die bijzondere momenten
waarop woorden rolden
en zinnen bijna foutloos zweefden
alsof het zo moest zijn die dag

Onomkeerbaar
op oudejaarsdag een oliebol en appelflap mee 
om samen iets van uit te luiden
zwierde even later uit jouw mond:
'pak gerust hoor, speciaal voor jou gehaald' 
en genoot ik van je pretogen
terwijl je grijzend nog een hap nam en 
toostte met de koffie op alvast een 
'hoe heet het ook alweer...'

'Jouw jaar draait om de basis van je bestaan. Dat houdt alles in dat te maken heeft met je geborgen voelen: je wortels, je afkomst en hoe je woont.'
Zo maar een eerste zinnetje, letterlijk, dat ik lees als ik de krant opsla en op de pagina kom met de jaarhoroscopen, die van haar. Tja... die wens gaat in ieder geval het universum in!

Zo onomkeerbaar voor haar, zo onuitwisbaar voor mij en al die anderen.



zondag 1 januari 2017

Nieuwjaar


Januari 2017 
bijna een halve dag oud...

Ik ruim de keuken op, laat de resten van oudejaarsavond verdwijnen 
en mopper wat omdat ik de nieuwe container voor gescheiden afval 
toch niet zo handig vind. 

Ik maak een zondagochtendontbijtje, zet twee eitjes op, 
schenk de jus d'orange uit een pak in... 
en vergeet dat we gisteren op de markt 
twee kilo perssinaasappelen hebben gehaald. 

We tutten nog wat aan, bladeren door de krant van zaterdag, 
zappen wat door 3000 tv-kanalen en spreken af 
dat we vandaag toch ook echt even gaan fietsen of wandelen, 
in ieder geval 'iets' gaan doen... 

Januari 2017
bijna een halve dag oud... 
en dus gewoon even tijd voor onze wens