zaterdag 26 november 2016

Geraakt

De bomen in de straat maakten een hele diepe buiging. Regen kletterde ritmisch tegen de ruiten, zorgde voor applaus, zo leek het wel. Alsof ik in een herfstvoorstelling zat, vorige week zondag; een onstuimig begin van de ochtend, maar gelukkig alleen voor wat betreft het weer. Binnen was het knus, gezellig en warm, en dat bleef het zo, die dag... 

Het was genieten, met vrienden, lekker eten, drinken en bijkletsen en ik werd dan ook menigmaal geraakt. Overigens niet alleen die zondag, maar eigenlijk de hele week. Door mensen om me heen, wat ze zeiden en deden, wellicht vaak zonder dat ze het zelf hebben gemerkt. Ach ja, soms heb je zo'n week...

Maar ook werd ik - fietsend van werk naar huis, regelmatig g
eraakt door de natuur en haar immense schoonheid; herfstgeuren, de meest mooie herfstkleuren, ze gaven me rust en nieuwe energie. Tja, we weten allemaal dat dat dan weer bijdraagt aan onze gezondheid, toch? En zo voelde het ook.

Er schijnt overigens al eens onderzocht te zijn hoe o.a. Belgen, Duitsers en Britten kijken naar de Nederlandse natuur. 

Duitsers en Belgen hebben een sterke associatie met de kust: strand en duinen. Zij associëren Nederlandse natuur met uitgestrekte weilanden met her en der een boerderij of molen. 
Zo geeft een Belg desgevraagd aan:“Bij typisch Nederlands landschap denk ik aan: velden met tulpen en molens, waters en rivieren, de Waddenzee, natuurgebieden waar je goed kunt wandelen, leuke fietsroutes, veel  wind, grote stranden, klompen en bakfietsen.” 
De Britten denken bij Nederlandse natuur aan de strijd tegen het water, de grachten en aan fietsen door de polders. 
Een Brit omschrijft het als volgt:“De lucht lijkt groot, omdat er geen hoge grond is. 

Nou en groot(s) was de lucht... terwijl ik me nog bedacht dat ik misschien de ene dag eigenlijk net iets te vroeg was gaan fietsen en andere dag net iets te laat. Maar ach, ook gisteren bleek maar weer eens dat alles eigenlijk relatief is, en als we het over 'tijd' hebben helemaal, toen er even later in het bos twee prachtige reeën voor m'n fiets overstaken; die was meer dan raak...




Tja, fietsend van mijn werk naar huis heb ik vier dagen in de week ruim een uur de tijd. Tijd om alles wat ik niet wil meenemen naar huis, denkbeeldig mee te laten nemen door de wind, die er altijd wel is... Kijk ik om me heen en zie ik iedere dag wel mijn favoriet, het roodborstje, fiets ik glimlachend verder, genietend (en soms hardop zingend omdat er toch geen mens me hoort) van de meest mooie uitzichten, en soms...



zondag 13 november 2016

Ik ben...

'Ik ben... wat ik mij herinner.'
Zo maar een paar woorden die ik kreeg van iemand die zich met hart en ziel inzet voor o.a. het welzijn van mijn vriendin en nog tien of elf andere bewoners. 
Maar ook een zinnetje dat in mijn hoofd bleef hangen, de daarop volgende dagen.

‘Ik ben, wat ik mij herinner.’ Tja... hoe waar. Mooi ook, zeker. 
Maar wat nou, bedacht ik later, als je je (bijna) niets meer herinnert? Wie ben je dan (nog)? Ben je dan nog iets, of iemand? Of...?

En terwijl mijn bonuskind een eigen compositie laat horen op de piano, zijn eigen stem, gaan mijn gedachten kort naar gisteren; een gezellige dag met mijn vriendin. Hoe anders en ontspannen was het weer dan een week of twee geleden, toen we ook even een boodschap deden. We bij terugkomst zeker een half uur met z'n tweetjes in de auto zaten, op het parkeerterrein bij haar thuis. Ik er alleen maar kon zijn voor haar, haar handen in die van mij, terwijl ik zag dat haar intense verdriet haar boosheid van dat moment verschrompelde; ook ik bracht haar weer daar waar ze eigenlijk niet wil zijn. Op mijn: ‘Vertel me maar wat ik nu voor je kan doen’, antwoordde ze toen snikkend: ‘helemaal niets Heleen, je hoeft helemaal niets te doen, want je doet het al, je luistert en hoort wat ik zeg’... al had ik zo toch echt mijn twijfels...

Gisteren bemerkte ik dezelfde verwardheid en voelde ik haar onrust toen ik opnieuw haar wereld binnenstapte. Gebogen zat ze in haar stoel, in de huiskamer, aan de lange eettafel vol met mensen, koffie en gebak. Vast iemand jarig, dacht ik, toen ik door het raam keek, op zoek naar iemand die me kon binnenlaten; de code van de buitendeur weigerde. Eenmaal binnen stond ze met een betraand gezicht in de gang, in dezelfde gebogen houding als waarin ik haar zojuist zag zitten.
Op het moment dat ze me echt ziet, klaart haar gezicht op. Ik krijg een dikke zoen en twee armen om m'n nek. 'Ik heb je zo gemist', zegt ze, terwijl ze zachtjes haar hoofd op mijn schouder legt en we even stilletjes zo blijven staan. Langzaam lopen richting haar kamer; de anderen begroet ik later wel...

We hadden een heerlijke middag, in het tuincentrum, want dat wilde ze graag; nieuwe schoenen komen later wel. En mogelijkerwijs kwam dat omdat ik -meer dan anders- het tempo verlaagde. Maar wellicht ook omdat ik -meer dan anders- onderzocht wat ze echt wilde, wat haar verwachtingen waren, waar ze zat… in haar wereld. Een aantal keren helder benadrukte dat we, als we klaar waren in dat tuincentrum, we hier ook weer terugkwamen. Hierop keek ze me met een schuine blik, uitdagend aan en zei: 'ja ja, ik weet het wel...dat ik hier woon...'. 

Ach, weet je, het blijft iedere keer een zoeken en misschien heb ik gisteren ook wel gewoon -net iets meer dan anders- echt naar haar geluisterd...


  

maandag 7 november 2016

Best bijzonder...

Deze stond in de weekendkrant. Misschien kennen jullie ze ook wel, die jongens met maar één doel: Nederland het gelukkigste land van de wereld maken in 2020; ze hebben dus nog even.

Ach ja, de krant weer eens ouderwets uitspitten, van voor tot achter, terwijl de rest van de wereld nog heerlijk op één oor ligt. Hoe lekker is dat. Ik deed het dit weekend, terwijl
 de wereld buiten nog potdicht zat. Dikke grijze mistwolken rolden zachtjes over de dakpannen van de achterburen; het was dan ook nog vroeg. Tja, je moet wat hè als je je Lief niet wakker wilt hoesten om een uurtje of 05.00. 

Vorige week was er weer eentje die toch wel als 'best bijzonder' de boeken in gaat. Ik heb me zo af en toe opnieuw enorm verbaasd over een aantal zaken. Dat verandert wellicht ook niet hoor. En dat hoeft ook niet natuurlijk, anders wordt het leven wel heel erg saai, toch?

De week stond dan ook -voor mijn gevoel- in het teken van lesjes 'geduld' en toch ook wel 'vertrouwen'. Misschien met daarachter wel de vraag: 'Hoe positief sta ik eigenlijk in het leven. Want ik roep het altijd wel, maar praktiseer ik het ook echt, maar dan ook echt hè? Of zit er ook bij mij soms dat kleine stemmetje in mijn hoofd, die dat net niét is, en dus net een andere boodschap het universum ingooit?

Het was mijn eigen lief die me er zachtjes doch onverbloemd mee om de oren sloeg. Die zei dat het wel even genoeg was met serieus en (negatief) gedoe en o.a. vroeg waar het geloof in mezelf gebleven was? Het zijn dan van die heerlijke aha-momenten, want eigenlijk weet je het best wel. Maar ja, ook ik ben af en toe 'net een mens' en schiet soms in de 'wat-ik-niét-kan-'modus in plaats van 'wat-ik-wil-'modus. Ik las ook laatst ergens dat het dus niet uitmaakt voor het universum wat je denkt; je vibreert, zowel negatief als positief. En wat je vibreert, dat trek je aan!

Toch geloof ik dat alles mogelijk is! Al is het natuurlijk veel makkelijker soms om te klagen over wat er mis gaat of ontbreekt in je leven. Het grappige is, dat ik dit weekend nog even twijfelde over dit onderwerp. Of ik wel verder zou schrijven. Even later plopte er dit bericht *klik hier* in mijn scherm met als begeleidend tekstje: 'Denk positief en denk alleen aan dat wat je wilt bereiken.' Tja, ik moet dan gewoon toch echt heel breed glimlachen...

Alles is mogelijk, als je gelooft dat wat je wilt, kan! Want daar gaat het natuurlijk wel om. Ik kan bijv. nog zo vaak tegen mezelf zeggen dat mijn droombaan bestaat, maar als ik het niet denk en geloof, dan kom ik deze echt nooit tegen.... 

En dus besluit ik maar weer eens mezelf net iets minder serieus te nemen *knipoog* en mezelf te gunnen wat ik écht wil; 'Believe, expect, allow...' 



woensdag 2 november 2016

Dusss

... binnen 1 week...

Gisterenavond startte ik al dit blogje. Gewoon even ontspannen. Met the Alan Parsons Project op mijn oren, schreef ik over hoe ik van mijn werk naar huis kilometers fietste over een wonderschoon dik tapijt van gevallen blad en dat ik er bijna poëtisch van werd, bijna hè...
D
at ik een moment de neiging kreeg af te stappen en te voelen, zo uitnodigend zacht leek het. Zag mezelf weer heel eventjes als klein meisje met rode regenlaarsjes met witte stippen, die de bladeren voor zich uit schopt en zich flink doorstappend een weg baant door het bladerendek. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik werkelijk geen idee meer heb hoe mijn regenlaarsjes eruit zagen...

Ik reed stoer, tegen de wind in verder tussen de meest prachtige rood-bruin-geel-groen-gekleurde bomen en heide die in de brand leek te staan, zo intens was het oranje. Regenspetters in mijn gezicht, die me niet deerden. Het maakte eigenlijk alleen maar dat ik me nog meer verbonden voelde met 'buiten'. 

Ik keek oprecht mijn ogen uit; een prachtige werk-woonverkeerroute, al is deze de langste van de drie. Gisteren had ik er gewoon zin in. En misschien had ik het eenvoudigweg ook wel even nodig. Volgens mij zat er in ieder geval 20 kilometer lang een glimlach om mijn mond; al die paddenstoelen, de meest mooi vliegenzwammen, vuurrood met dikke witte stippen en enorme elfenbanken in de berm. Ontroerd was ik door zelfs een paar hertjes die me parmantig aanstaarden vanuit de verte. Wat een schoonheid en wat een heerlijke manier om het welbekende volle hoofd leeg te maken na een werkdag! Want vol, dat zat het wel een beetje. Althans, vol genoeg, laten we het daar maar op houden.

En zo deed ik gisterenavond dus weer eens een verwoede poging me los te weken van al die negatieve gevoelens die toch nog een beetje de 'zwaan-kleef- aan-neiging hadden. Gevoelens van een soort van falen ook wel, omdat ik me dan toch weer uit de tent had laten lokken, voor mijn gevoel. Maar ja, gaat het zo niet meestal? Wees eerlijk, als je je kiplekker, supersterk en topfit voelt, staat er echt niemand aan je bureau te stampvoeten als een kleuter om toch gelijk te krijgen; ze krijgen de kans niet eens...

Nou ja, gelukkig las ik weer ergens dat negatieve gevoelens vooral positief zijn; 'een richtingaanwijzer in uw leven want ze vertellen u alles over uw behoeften maar ook over uw grenzen.' En tja, wat stelt nou 'falen' eigenlijk voor, buiten het feit dat het eigenlijk altijd te maken heeft met een schuldgevoel, het gevoel te kort te schieten? Falen bestaat helemaal niet, las ik. Je hebt niet gefaald, want falen doe je alleen als je niets leert, en van elke ervaring leer je! Dusss.
Wel nu, ik kan je verzekeren dat ik gisteren weer een hele ervaring rijker was... Bovendien, ken jij één persoon die alles perfect doet en iedereen tevreden houdt? Dat redt zelfs Sinterklaas niet...

En weet je, mislukken kan dus ook niet. Want zolang je niet opgeeft en gewoon volhoud, ben je onderweg naar succes! Hoe mooi is die?

Afijn, na een wat rusteloos nachtje met glazen Citrosan en warme thee op mijn nachtkastje, zit ik nu enigszins lodderig voor me uit te staren naar wat ik gisteren allemaal schreef. Mijn 'richtingaanwijzer', als ik het goed bekijk.

Een positieve affirmatie, ik houd ervan, en weet je, ik laat hem dan ook lekker staan: Ik leer van elke ervaring, omdat ik het leuk vind om veel ervaring op te doen, wetende dat ik niet kan mislukken, omdat succes onvermijdelijk is als ik doe wat bij mij past...