dinsdag 23 augustus 2016

iets met #maan en #mogelijk...

'Het is toch te gek Heleen. We kunnen wel naar de maan, maar voor dit -terwijl ze naar haar hoofd wijst- is er geen oplossing...'. 

Ik hoor een strijdbaarheid in haar stem, die ik al een tijde niet meer gehoord heb; mijn vriendin, met Alzheimer. Het was dan ook weer een bijzondere zaterdag, die 20ste augustus. En toch word ik er ook iedere weer door getroffen. Het verdriet, dat haar zo intens lijkt te overvallen, soms...

We hadden een heerlijk ochtendje. Eerst aan de koffie, met een koekje. En na een tut-kwartiertje in de badkamer, met even wat ‘noodzakelijk gepoets’, begon onze wandeling. Bijna een uur, op ons gemakje. We genoten van alles wat we zagen; mooie luchten en 'onze boomstronk', zoals ze lachend riep, waar ze iedere keer de meest geweldige creaties in ziet.


En toen ineens was het er. Zag ik het gebeuren toen we weer het huis binnenstapten. Een strakke blik naar een andere bewoner, in zijn looprolstoel op weg naar zijn kamer; de omslag in haar stemming, in haar houding. Alsof er een loodzware, donkere deken over haar heen viel.

Ze sloft langzaam richting haar eigen kamer. In het keukentje blijft ze een beetje doelloos staan. Een fluisterend 'ja graag' volgt op mijn vraag of ze zin heeft in een glas van 'mijn' ranja... terwijl ik haar met zachte hand naar haar lekkere stoel leid. Als ik me even later omdraai met de glazen limonade in mijn handen, zie ik dat ze huilt; grote, dikke tranen. Ik parkeer de limonade even op de salontafel en schuif mijn eigen stoel een stukje dichter bij die van haar. Leg zacht haar handen in de mijne en vraag of ze kan aangeven wat er nu gebeurt. Snikkend begint ze te vertellen; een verhaal waarvan je achteraf denkt, had ik het maar opgenomen, dan konden anderen het ook uit haar mond horen.


Wonderlijk helder spreekt ze uit hoe bang ze soms is, hoe onveilig dat voelt. Het besef de regie te verliezen en vaak de wereld om haar niet (meer) te snappen.
Ik beweeg mee en spiegel wat ze zegt, op dezelfde toon. Ik hoor 'oud zeer'; haar beleving 'er te moeten zijn voor iedereen’. Vooral wanneer er veel vreemde mensen zijn, zoals de afgelopen week, als er een bewoner wegvalt. Het gevoel niet begrepen worden, als ze -in haar perceptie- een zoveelste poging doet te toetsen of haar werkelijkheid klopt met de realiteit, maar geen gehoor vindt. Tja, en leg haar dat maar eens uit, als ze in de war is, als zorgzuster, die weinig tijd heeft, om welke reden dan ook…

Ik ben in elk geval blij dat ik er voor haar kan zijn. Haar wereld kan binnengaan, het gesprek met haar aanga en luister, zonder te oordelen. Door erkenning te geven, zie ik dat ze opfleurt en voel ik aan haar handen dat ze ontspant. Somberte maakt plaats voor een vrolijk lach als ik een compliment maak, dat ze het fantastisch doet, en herinneringen ophaal met 'weet je nog 'oudje'.

En zo vervliegt de tijd, waarin ze me ook nog even krachtig laat weten dat ze vindt dat ze veel te jong is om 'niets te doen'. 'Misschien kunnen we samen wel iets verzinnen, want dat lukt me echt niet meer alleen Heleen...'.  En dan ineens hoor en zie ik ook weer haar vechtlust, die ik zo goed van haar ken, als ze zegt: 'Maar ja, ik heb nou eenmaal die extra handicap, dat ik niet zoveel meer kan, maar daar ga ik echt nog niet naar leven hoor, wat er is nog van alles mogelijk, toch...?'

Even later knutselen we aan een prachtige verjaardagskaart voor haar broer en glimlacht ze van oor tot oor als ze haar naam onder de kaart zet, met een klein beetje hulp van mijn hand…

Tja, dan kan ik in ieder geval niet anders dan haar met een dikke zoen helemaal gelijk geven!


 

dinsdag 16 augustus 2016

Lanterfanten

De zomer zomert gestaag door. En zo ook het zeuren en zeiken, gestaag, over het weer en zo. En dat het vooral toch geen zomer is. Of over gemiste medailles, de teleurstellingen op de Olympische Spelen, en zo. Terwijl ik er intussen toch echt een stuk of tien voorbij zag komen, in de kleur goud nog wel. Ach, ik vind het eigenlijk wel prima allemaal. Behalve dan natuurlijk dat zeuren en zeiken; ik wen er nooit aan! 

Aldus, in plaats van al dat gezeur en gezeik, vinden jullie het vast niet erg als ik het -zoals gewoonlijk- toch weer net even anders bekijk...

En daarom 'Blij zijn & Blij blijven'; ik werd het in ieder geval de afgelopen tijd van een gezellig #klompenpad-avontuur met mijn lief en bonuskind. Maar ook het project #nieuwe-kledingkast toverde een brede glimlach op mijn gezicht; mede mogelijk gemaakt door uithoudingsvermogen, inzicht en engelengeduld van mijn lief. Het grappige is dan, dat daarmee tevens een einde kwam aan het tijdperk 'appeltjesgroene-muur' in de slaapkamer van de puber. 




Uiteraard waren er ook de opmerkelijke en speciale momenten met mijn vriendin. Terwijl de Alzheimer genadeloos zijn werk doet, blijf ik mijn best doen iedere keer weer te bedenken wat 'gunstig' is voor haar; kleuren, geuren, mooie foto's, muziek. Ooit namelijk gelezen dat iedereen dat kan leren... En het klopt, een gunstige omgeving wekt gunstig gedrag op. Ze laat het me iedere keer opnieuw zien, tijdens onze gezamenlijke zoektocht naar eigenlijk gewoon een stukje prettiger leven, misschien wel, op dat moment. 

Vandaag was bovendien ook prettig; spontaan besloot ik 's ochtends om 's middags vrij te nemen. En na een waardevol teamoverleg vanochtend, zo eentje waar je energie van krijgt en blij van wordt, was het vanmiddag dan ook heerlijk een beetje lanterfanten; goud... en de zon scheen!


zondag 7 augustus 2016

Belangrijk

'Is het belangrijk...?'

Ik trok nog weer eens een kaartje, die ochtend, ergens deze week. Pff, wat moet ik hier nu weer mee? Dacht ik, terwijl ik stilletjes naar het scherm voor me staarde; het antwoord kwam dan ook pas veel later die dag. 

Hoe belangrijk is het, om niet gelijk te reageren? Gewoon even te wachten; nadenken voordat... En weet je, de oplossing komt toch wel, geloof me. Tamelijk handig is ook waarschijnlijk als je een Lief hebt, zoals ik, die je dát op de juiste momenten nog wel eens influistert, als je het zo af en toe eens vergeet, zoals ik...

Belangrijk. Zoek er een ander woord voor en je krijgt 'gewichtig, van belang, invloedrijk, doorslaggevend'. Maar ook 'merkwaardig, serieus, wezenlijk, tot aan innerlijk en echt'. Waarmee ik maar wil zeggen, je kunt er alle kanten mee op.

Hoe belangrijk zijn de dingen eigenlijk, die er zoal gebeuren gedurende een dag? Of hoe belangrijk maken we ze misschien wel? En zijn ze, als je net even anders kijkt, wellicht een stukje minder belangrijk, of zelfs helemáál niet belangrijk. Ach, mijn hoofd tolde er in ieder geval een beetje van, van al die (on)belangrijke zaken die zich op leken te stapelen de afgelopen weken.
Echter, bijzonder blij met lieve, wijze mensen om mee heen, die me zo nu en dan het spiegeltje voorhouden, kwam ik dan ook uit op 'innerlijk en echt'; zeker tegen het licht van 'net even anders...'. 

Is het belangrijk? Een dag, dat jaar? Mensen en dingen (uit het oog) verliezen en er weer nieuwe voor in de plaats krijgen? Is iets toeval of toch voorbestemd? Bestaat toeval, of valt iets je toe? Maakt het eigenlijk zoveel uit? Volgens mij niet zo heel veel. Is het meer wat je er zelf mee doet wat telt. Dan krijgt wat er gebeurt in ieder geval een betekenis!

Zo kreeg voor ons het leven, op die bewuste dag van 7 augustus, 7 jaar geleden, een geheel andere en vooral nieuwe betekenis. Stopte niet alleen het hart van mijn Lief even met kloppen, maar bleek het ook -met de kennis van nu- de start van misschien wel een echte reset, van dat leven... 
Ook stopte ik toen met mijn vrijwilligerswerk; er was simpelweg even geen ruimte. Daarentegen is dat er nu weer wel en breekt er morgen dan ook, na precies 7 jaar (en een dag), wederom een nieuwe periode aan en start ik als vrijwillig coördinator maatjesproject mantelzorg dementie; in ieder geval voor mij belangrijk.

En uiteraard keek ik vandaag ook nog even naar de symboliek van het getal 7; een heilig getal, met de grootste magische kracht. Symboliseert de kosmos, de heelheid van de mens; zoekt antwoorden op het mysterie van het leven', met als sleutelwoord 'innerlijke wijsheid'.

Tja...

Hoe belangrijk is het? Als je weet dat 'Een slechte dag altijd kan opklaren', zoals zo mooi beschreven staat in de Positieve Poeh; de wijze woorden van Poeh. Ik las er woensdag nog uit voor aan mijn lieve vriendin, terwijl ze tot rust kwam op de bank, lekker opgekruld onder een dekentje. En terwijl haar waarheid die dag, maar ook de laatste tijd, niet mijn werkelijkheid is, hadden we het toch weer goed met z'n tweetjes. Dus ach ja, hoe belangrijk is het? 
Misschien wel net zo belangrijk als dat moment waarop je terugkijkt, over een jaartje, of misschien wel 7, en je zeker weet dat je toen die dag, maakt niet uit welke, de juiste keuze maakte...