zondag 27 maart 2016

Schuldig

Soms heb ik van die dagen. Die van 'gemiste kansen' en zo. Dat ik dan achteraf een beetje baal en me schuldig voel, want ik had toch eigenlijk wel met dat mooie weer moeten wandelen, fietsen, in de zon moeten zitten of op z'n minst in de tuin aan het werk moeten zijn...

En gisteren was zo'n dag. Voornamelijk ingegeven door het feit dat ik, voordat ik 'nog even ging liggen', het de rolgordijn liet zakken en daar in de tuin mijn op leeftijd zijnde, zeer kranige buurman op z'n knieën zag liggen. Met respect en toch ook wel enigszins jaloers (wetende dat ik het niet eens meer hoef te proberen), voelde ik me dus ook best schuldig. Sjips, dacht ik, weer is hij me voor dit jaar; zijn tuin eerder Paas-klaar dan de onze. Ik bedacht me ook wat hij wel niet zou denken of zou zeggen tegen zijn vrouw, mijn net zo kranige op leeftijd zijnde buurvrouw -die vast op dat moment de achtertuin onderhanden aan het nemen was- als ze wisten dat ik gewoon op bed ging liggen, in plaats van met dit mooie weer....

Ach, tja, even bijkomen, -slapen, na een veel te lange vrijdagavond, met veel te gezellige familiemensen, na een lange dag werken en toch ook wel een bewogen week, had geloof ik toch net iets meer prioriteit gisteren. Zelfs toen de zon scheen. En zo heb ik dan ook, schuldgevoel of niet, een uurtje of drie heerlijk gelegen, beetje gedoezeld, beetje geslapen, beetje gedroomd en me opgeladen voor het Paasweekend.

Pasen, de één heeft er veel mee, de ander helemaal niets. Hier vullen klanken van Jesus Christ Superstar dezer dagen de huiskamer. Maar uiteraard komt ook Bach's Matthaüs Passion aan bod, hoewel we dat soms ook als te heftig ervaren, wat dan weer hele andere redenen heeft. Mijn bonuspuber zegt tussen neus en lippen door dat hij wel gelooft dat Jesus heeft bestaan, maar dan wel het aardse en niet zozeer wat hij allemaal gedaan heeft. Tja, ook dat kan. Ik heb er niet zoveel moeite mee of en op welke manier iemand tegenwoordig Pasen viert. Ik zit er denk ik een beetje tussenin. Het christelijke verhaal maakt onderdeel uit van mijn jeugd. Maar paaseitjes zoeken eten en gezellig samen zijn met mensen die me lief zijn, daar geniet ik ook van.

Onze samenleving is nu eenmaal veranderd, divers en steeds meer mensen hebben geen binding meer met de christelijke feestdagen. Veel weten tegenwoordig ook niet meer waarom we nu eigenlijk Pasen vieren. En weet je wat nou het mooie is, het kan hier ook allemaal gewoon. Je kunt in Nederland een Passion opvoeren; gelovigen en niet-gelovigen samen bij elkaar, naast elkaar, ongeacht geloof of achtergrond, hoe geweldig is dat.

Ik hoop dan ook met heel mijn hart dat dat nog heel lang zo blijft; leven en laten leven, onze vrijheid koesterend en onze medemens liefhebbend. En, zoals ik vandaag las: 'zodat de verschrikkelijke gebeurtenissen van de afgelopen tijd ons niet verdelen, maar juist verenigen...'

Zo zag ik laatst een prachtig filmpje waarbij ik in eerste instantie dacht, tja, als het zo simpel zou zijn. Maar in tweede instantie dacht ik, tja, wat hebben we eigenlijk te verliezen...

Mad world... klik hier
 

woensdag 23 maart 2016

Mooi, moe, bang, bijzonder...

Ik heb het koud en ook mijn voeten willen van geen warmte weten, lijkt het. Iets met vermoeidheid, geloof ik. Of misschien ook niet.
En toch ben wel ik het wel, gewoon een klein beetje moe. Heb ook slecht geslapen.

Banger ben ik ook trouwens, een beetje. Ondanks dat ik overal hoor dat juist nu niet te zijn. We vooral onze ruggen recht moeten houden...
Tegelijkertijd lees ik dat we beter wel mensenmassa’s moeten vermijden, extra waakzaam moeten zijn tijdens religieuze feestdagen en festivals. En tja, zoals het dan wel vaker gaat bij mij, als ik het dan even niet meer weet, hoe ik me moet voelen en zo, volg ik toch maar m’n gevoel, en dus ben ik gewoon vandaag even net iets banger dan ik twee dagen geleden was...


Toch schreef ik ook een paar dagen geleden dat ik me bedacht laatst dat ik een mooi en best bijzonder leven leef. En heus niet omdat het hier altijd feest is. Ondanks dat ik me nl. ooit heb voorgenomen me vooral te focussen op het positieve, wil dat natuurlijk niet zeggen dat er hier nooit iets negatiefs gebeurt. Ook hier overschrijdt het aantal toegestane huiselijke decibellen wel eens de norm (bij mij dan hè). Tja, soms zeggen we nu eenmaal wel eens dingen waar we een seconde later spijt van hebben. Toch? Ach ja, af en toe weet je wel eens even niet wat je nou eigenlijk precies wil zeggen, en wil je toch iets zeggen, of zoiets.

Evengoed durf ik stellig te beweren dat het mooi is en bijzonder, mijn leven. Zeker de afgelopen maanden. Of misschien wel juist de afgelopen maanden, waarin ik onderdeel was van nog meer markante levens. Wat een liefde en kracht heb ik gezien en gevoeld, de afgelopen tijd. En eigenlijk is het met geen pen te beschrijven, het proces van leven met de dood. Dat van dichtbij mee te maken, voor iedereen weer zo anders...


En gisteren dan toch het afscheid van één van die lieve mensen, die de wereld meer dan mooier kleurde, of zoals een andere lieve vriendin zei: 'she has left the building, but not our hearts'.

Maar niet alleen het proces van doodgaan gaf mij nieuwe inzichten. Ook dat andere proces, misschien onder de streep niet eens zo heel veel anders, maakt dat ik regelmatig wordt verrast met de meest onverwachte momenten.
Mooi en bijzonder, zoals laatst, toen ik mijn vriendin met Alzheimer langzaam in slaap zag sukkelen op de klanken van mijn stem. Of ik haar nog even wilde voorlezen, was haar vraag, nadat we gezellig ons frietje hadden opgegeten; haar lunchkeuze op mijn: ‘Wat dacht je vandaag van een gezond broodje filet American?’ Toen ook nog poes Mies zich zachtjes bij haar neervlijde, was het plaatje compleet. Een tevreden zucht en een glimlach volgde; drie kwartier later deed ze haar ogen pas weer open...

Daarna volgde er zo’n prachtig moment; één van die bijzondere gesprekken die we af en toe hebben. Laten we het er op houden dat ik weer gesterkt ben in mijn overtuiging; ze is nog lang niet gek en voelt feilloos aan dat er iets gaande is, al kan ze het allemaal niet meer zo snel bevatten en in de juiste woorden vatten. Ze voelt dat er gaten vallen en daar baalt ze van. Ze weet dat wat ze denkt, niet altijd klopt en daar baalt ze nog meer van. Zo zie en hoor ik haar worsteling en dus leid ik haar af. Maak een grapje en even later lacht ze weer door haar tranen heen. Ik krijg een knuffel en een zoen als ze zegt dat ze 'blij is het er even over te kunnen hebben, want dat doet ze niet met iedereen. 'Al wil ik ook geen huilebalk worden hoor, want dan moet je er wat van zeggen…’


Ik schenk haar nog een cola in en bedenk me ter plekke hoe bijzonder het is dat ik ook met haar leven een stukje mee mag reizen. En ook met haar hoop ik nog lang het leven te vieren. Mooie gesprekken te voeren, proostend, met in plaats van champagne en chocolade of appeltaart, zoals in de afgelopen 16 maanden, zo nu en dan voor haar een glaasje port, genietend van de zon, een broodje haring, huilend en lachend om het leven en straks om het moment waarop ze het allemaal echt niet meer weet…




woensdag 2 maart 2016

Een sprankje...

Een sprankje lentegevoel, symbool van de hoop ook, las ik zojuist; het sneeuwklokje.

Ik heb het de afgelopen dagen meer dan gevoeld, de lente! En misschien ook wel een stukje hoop. Heb ze met eigen ogen aanschouwd, in grote getale zelfs, dit weekend op Terschelling (-:

En wat voor weekend! In één woord, van begin tot het einde, een groot(s) cadeauweekend, niets meer en niets minder. Met de complimenten voor mijn Lief, die alles geweldig geregeld heeft! Zo is vijftig worden echt geen straf hoor jongens, in een super relaxt huis, met lieve mensen en meer dan genoeg lekker eten en drinken. En, natuurlijk niet te vergeten, het meest schitterende weer wat je je eind februari ook maar zou kúnnen wensen.

Als ik er aan denk, wil ik terug. Het brede strand afstruinen, op zoek naar dat ene mooie schelpje. De wind die mijn ogen laat tranen en soms een woest spel speelt met mijn haren. Gedachten die worden opgetild en meegenomen. Het gevoel te kunnen ademen, de ruimte...
Zou ik dan toch misschien, in een vorig leven, of zo...? Misschien ben ik wel jutter geweest? Wie zal het zeggen. Ik weet in ieder geval wel dat ik me op de eilanden als een vis in het water voel. Maar dat heeft dan misschien wel weer meer met mijn sterrenbeeld te maken, of zo...

En ach, wat maakt het ook uit hè, ik leef tenslotte in het hier en nu, waar ik het overigens uitstekend naar mijn zin heb, laat dat helder zijn. Waar poes Mies ook weer blij was om ons te zien. Al had ook zij wederom niets te klagen met de liefdevolle verzorging van onze grote kleine buurman. Waar bij thuiskomst nog méér felicitaties en cadeautjes te vinden waren en waar we als afsluiting nog maar eens een laatste keer culinair uit de bocht vlogen met een overheerlijk frietje.

Intussen ligt de was alweer schoon te wachten op iets van een strijkbout (die heel geduldig is). Hoef ik morgen pas weer te werken. Onderneem ik een zoveelste poging om van een hardnekkige verkoudheid af te komen en voelt mijn Lief zich ook niet zo heel fris, fit en fruitig. Kortom: terug naar de realiteit.

Gelukkig schijnt vandaag ook hier een beetje de zon! En ach, anders hebben we altijd de foto's nog...