zondag 29 november 2015

Dromen toegestaan

'En ik wil dromen, dromen zonder dat iemand meteen de vraagt stelt: Ja allemaal leuk en aardig, dat gezweef, maar wat kunnen we ermee?'
(Vincent Bijlo in het AD van vorige week zaterdag).


Dat wil ik ook, dromen, zonder dat ik me afvraag wat ik ermee kan. Het liefste iedere dag, het liefste grootst. Want: 'Beknot je niet op je dromen, ze zijn er om gedroomd te worden', zei ooit een lieve dame tegen mij (en tegen velen anderen)... 

Eergisteren vierden we nog een keer, samen met haar, het leven, omdat er nog zoveel moois is om voor te leven; geen droom maar pure realiteit.
Wat ook realiteit is, is dat ze ziek is, met daarbij behorend de onvermijdelijke dood, die steeds dichterbij komt... Het was weer bijzonder en we hebben er een mooi feestje van gemaakt.


En dus blijf ik dromen, zonder dat ik weet wat ik ermee kan. Dromen over de wereld, misschien wel net een andere. Mijn leven in die wereld en dat van anderen. Hoe het zou kunnen zijn, mogelijk zelfs wel zou moeten zijn. Ach ja, misschien ben ik wel een optimistische idealist, als die bestaat. Heb ik zo af en toe een compleet vertekend beeld van de werkelijkheid. Maar hé, het is dan toevallig wel mijn werkelijkheid! 

Een paar dagen geleden hadden zij en ik het nog over 'loslaten', dat we daar alle twee wel een dingetje mee hebben, in dit leven, of zo. Dat we er soms wel eens van dromen dat we ooit leren hoe het echt moet, het kunnen en het doen; loslaten, het gaat vanzelf als je vasthoudt aan de dingen die echt belangrijk voor je zijn.

Tja...

Al met al kan ik dus eigenlijk niet anders dan doorgaan met dromen. Maar dat niet alleen. Ik blijf ook het leven vieren, misschien wel als idealist, realist, optimist, maar allereerst gewoon als mezelf, wat me dan toch ook wel weer nieuwsgierig maakt naar:


zondag 15 november 2015

Vandaag


'Vandaag...', kopt één van de kranten, als ik mijn pc aanzet.

Vandaag maak ik kippensoep, is mijn eerste gedachte. Het zou ook maar zo de laatste zin van dit blog kunnen zijn. Alsof het er ook maar één seconde toe doet, wat ik vandaag allemaal niet of wel doe.

'De vlag had elke kleur kunnen hebben', lees ik weer ergens anders. En hoe waar is dat, want treuren we niet al veel langer om alle slachtoffers van dit soort absurde wreedheden?

Ja, ook ik ben geschokt, misselijk en verdrietig door alles wat ik gezien heb gisteren. Ging ik vrijdagavond naar bed met 'jeetje liefje, een schietpartij in Parijs met een dode.' Werd ik wakker met '...het zijn er meer dan honderd lief...'

Zo dichtbij, de dood, de paniek, de woede, de haat...
Met tranen in mijn ogen en pijn in mijn buik heb ik voor mijn gevoel de zaterdag op de bank doorgebracht, kijkend naar de tv. De berichtenstroom op social media gevolgd met mensen die zich uitspraken over het geweld op een manier waar ik misschien nog wel meer bang en verdrietig van werd dan ik al was...

En nee, was het maar waar, ik heb de oplossing ook niet. Ik geloof alleen niet in schijnveiligheid, hoe mooi dat misschien op het eerste gezicht ook lijkt. Waar ik echter wel in geloof, is in de liefde en het licht. Ik ben er namelijk van overtuigd dat oog om oog, tand om tand niet werkt, zonder daarmee natuurlijk voorbij te gaan aan de gruwelijkheden in Parijs of waar ook ter wereld, iedere dag weer.


Alles wat je aandacht geeft, groeit! Ook daar geloof ik in. Laat het dus alsjeblieft de liefde en het licht zijn dat we met z'n allen delen, omdat we hiermee laten zien dat we anders doen...

En dus laat ik alle berichten over terreur, einde der tijden e.d., die ik voorbij zie komen, even voor wat ze zijn en steek ik gewoon een kaarsje aan. Laat ik zien dat we een lekker weekje hebben gehad in een te kneuterig, knus huisje in de Belgische Ardennen. We hebben gewandeld, gedaald en geklommen om bij een waterval te komen, gemopperd, gepuft (te veel klimmen) en gelachen, lekker gegeten, niets gedaan, filmpje gekeken en genoten van het kacheltje.

Verder is het ook nog steeds 'geef-maand-november'... en vandaag heb ik kippensoep gemaakt!





zondag 8 november 2015

Week I; 'november geef-maand'

Wat is het toch een lekker gevoel; geven.
En ja, natuurlijk doe ik dat, net als de meesten van jullie, ook gewoon ongemerkt iedere dag.

Toch is het deze week net even anders, net iets bewuster en mèn, wat krijg je er (ongevraagd) veel voor terug zeg :-).

Vorige week zondag, 1 november, heb ik vooral aandacht gegeven aan 'november-geefmaand'. En met resultaat, want gelijk werden er meer mensen enthousiast, hoe leuk is dat. Ben dus eigenlijk ook wel een beetje benieuwd hoe zij de eerste week hebben ervaren.

Ik post ook niet iedere dag iets op de speciale fb-pagina en ook niet op mijn blog, om de eenvoudige reden dat ik daar geen tijd voor heb of maak.

Toch wil ik jullie een aantal leuke, lieve, mooie geef-momenten niet onthouden, zoals het op maandagochtend met liefde een ontbijtje en lunch maken voor mijn lief en natuurlijk er weer voor zorgen dat de kreukels uit zijn stralend wit t-shirt verdwenen (en uiteraard niet alleen op de maandag :-).

En hoe leuk is een warme glimlach op het gezicht van collega's, door een simpel zelfgemaakt kaartje. Een lieve collega blij de deur uit zien gaan omdat ik een uurtje tijd vrij maak, leeg luister en enkele vragen stel. Tussendoor nog even met heerlijk ruikende rozen naar een lieve vriendin; even een zoen, even onze handen in elkaar...


Het is gewoon lekker, al die glimlachende gezichten, de knuffels en te gekke, lieve berichtjes die ik retour heb gehad, of het nou is door een persoonlijk geschreven kaartje, of door het bij mij thuis afgeleverde pakje voor de buurvrouw zelf afgeven in plaats van wachten tot ze het komt halen. En als ik dan ook nog gisteren zo'n cadeau krijg van mijn vriendin, omdat ik samen met T. haar als verrassing meeneem naar de plek waar ze jaren heeft gewerkt om even lekker te gaan lunchen... Ach ja, dan is mijn week meer dan geslaagd.

Het zijn de kleine dingen die het doen, met hier en daar deze week ook een uitschieter... omdat we toevallig zes jaar getrouwd zijn en omdat ik simpelweg trots bent op mijn bonuskind, die met drie fantastische cijfers thuis kwam voor zijn allereerste tentamens. Tja, en hoe cool is het dan dat te vieren straks; Sushi here we come!



Op naar week II, waarin ik mezelf allereerst trakteer op een heerlijke week vrij met mijn lief...ergens in een boshut... met houtkachel ... zonder WiFi :-). 

zondag 1 november 2015

November: Doe eens gek!

Ik scrol wat door mijn blogs van de afgelopen jaren, en kijk naar de maandfotootjes. Met mijn hoofd een beetje schuin vraag ik me af of ik het me verbeeld of dat het echt zo is; ze worden met de maand iets minder frivool. Nu wil ik ook niet gelijk zeggen dat ze somber zijn, misschien is eenvoudiger of stiller een betere verwoording.

En wellicht zit het ook wel in mij. Dat ik in de loop der jaren iets stiller ben geworden. Niet altijd gelijk meer ergens iets van zeg. Wat uiteraard niet wil zeggen dat ik ook nergens meer iets van vind. Ach, misschien is het ook gewoon de tijd van het jaar. Al wil ik daar ook niet gelijk alles aan ophangen...dat mogen anderen dan weer doen.

November; koud, guur, donker, gebrek aan frisse lucht, mogelijk zelfs last van een kleine winterdepressie die op de loer ligt. Vallende bladeren, waardoor fietspaden soms transformeren tot gevaarlijke glijbanen. Sommigen van ons zouden het liefste bijna niet meer hun bed uitkomen en een winterslaap houden, net zoals sommige dieren. 

Maar november is natuurlijk ook gewoon lekker warm bij de kachel of onder een dekentje met een goed boek of mooie film op de bank. Sjaal om, jas aan en uren struinen in het bos, waar de kleuren op z'n mooist zijn. Warme chocolademelk, hete thee of zelfgemaakte soep als je thuiskomt en de kat die zich spinnend op je schoot rolt. De geur van stamppot en stoofpeertjes uit de keuken...


Maar weet je waar ik ook achter kwam op deze eerste november. November is ook 'geefmaand' *klik hier*. Een maand lang lieve dingen doen voor anderen. En iets in mij zei vanochtend: 'Doe eens gek joh'...en dus: Ik doe mee, want waar krijg je nou meer energie van dan iemand anders een geluksmomentje te bezorgen, blij te maken en daarbij dus ook gelijk mezelf?

En ik ervaar het al iedere week, als ik bij mijn vriendin ben; het hoeft niet groots en meeslepend. Onverwachts een kopje thee drinken samen bij haar moeder, stukje wandelen of een klein herfststukje neerzetten, omdat ze zich zo kranig heeft gedragen bij de kaakchirurg, waar ze twee weken later nog breed glimlachend op wijst, omdat ze het zo mooi vindt passen bij het tafeltje waar het op staat...

Ik doe in ieder geval mee en zeg gewoon: 'Joh, doe eens gek!' *klik hier*