dinsdag 28 april 2015

Zo maar een dag...#17


Ik heb geen kleine kinderen, met en voor wie ik vroeg op moet om op een kleedje te gaan zitten. Ook woon ik niet midden in Amsterdam, Utrecht of een van de andere gezellige grote steden. Wel ben ik al zo vaak verhuisd, sinds mijn zeventiende, waardoor je dan ook nooit echt tot de vaste kern dorpelingen behoort die elkaar van jongs af aan treffen op de plaatselijke vrijmarkt en/of in de Koningsnacht. Je kunt je natuurlijk ook afvragen of dat dan helemaal zo erg is, maar daar laat ik me verder niet over uit...

Het heeft er allemaal misschien wel mee te maken dat ik nooit zoveel gevoel heb (gehad) bij al die 'toestanden' op dit soort dagen. Hoewel ik daarentegen wel genoeg oude 'meuk' heb op zolder, die het zeker niet gek zou doen op zo'n kleedje. Maar goed, die kan ik natuurlijk ook gewoon weggooien. En, dat is dan wel weer het voordeel van 'zo'n dag', ik heb gewoon heerlijk een extra dag vrij. Voor mij betekent dit dan ook een lekker lang weekend van vijf dagen. Dus hé, mij hoor je verder niet. 

En natuurlijk deden ook wij op de lagere school mee aan de plaatselijke optocht. Verkleed en met versierde fietsen en al. Eentje daarvan kan ik me nog wel aardig herinneren; ik, boos en verdrietig, verkleed als het vrouwtje van Putten, inclusief knipmuts... En voor wie het beeld kent, er wel eens voor heeft gestaan, snapt waarom ik zo sip kijk op die foto's van dat jaar... 

Koningsdag 2015, 27 april. Tja, waarom eigenlijk niet gewoon 30 april hè? Of moet ik dat niet vragen? Maar zeg nou zelf, daar was toch niets mis mee, met die 30-ste? Ik vond het wel een lekkere duidelijke datum en zo. Heel eerlijk gezegd heb ik de discussie ook nooit zo goed gevolgd hoor. Vond het minder dan boeiend geloof ik. Het schoot alleen gisterenochtend door mijn hoofd toen ik hele interessante mensen, die er verstand van schijnen te hebben, hoorde praten over het feit dat Amalia het over een 'paar jaar' misschien wel op 24 april gaat vieren, want ook zij zal het weer anders willen doen dan haar vader... die volgens mij net twee jaar bezig is. Maar goed, toch wel fijn, niet? Dat we zulke visionairs onder ons hebben. Kunnen we daar alvast rekening mee houden...of niet.

Ach, wat maakt het ook uit op welke dag er een feestje is. We passen ons toch wel weer aan. Hebben het gewoon gezellig met elkaar, genieten van het feit dat we vrij zijn, drinken een drankje, eten een hapje, kopen misschien zelfs wel weer wat nieuwe 'meuk', en met een beetje mazzel schijnt ook nog de zon, zoals gisteren. 

Tja, en als ik dan nu de weerverwachting bekijk, moet ik al helemaal niet zeuren. Vanaf vandaag wordt het namelijk steeds een beetje koeler, met iedere dag kans op een bui. Dus ja, tel je zegeningen... en ik hoop natuurlijk dat jullie net zo'n gezellige dag hebben gehad als ik; onverwachts, gewoon een topdagje. Ik werd, word en blijf er in ieder geval nog wel een tijdje blij van, en niet alleen van gisteren... :-).



donderdag 23 april 2015

op een doordeweekse donderdag #15 en #16

 
Omdat ik er soms gewoon niet aan toe kom...
Omdat ik mezelf soms gewoon de tijd niet gun...
 
Betekent het natuurlijk niet dat ze er niet zijn, mijn blijmakers, waar ik blij van word, ben en blijf :-)
 
Dus niet op volgorde, en lang niet alles, maar wel dubbel en dwars van genoten:
* meest verse vlees van 'onze eigen' koe (een aanrader)
* zin hebben in asperges en die dan ook gewoon eten 's avonds
* buiten eten
* bonuskind dat met allemaal voldoendes zijn examen ingaat
* prachtig boeket gekregen, wat bijna 2 weken staat te schitteren
* hele fijne nieuwe leaseauto geleverd krijgen
* bbq aan en dan knus in het tuinhuis dineren
* buitenschilder begonnen en ineens je huis zien veranderen
* verrast worden door je lief met Spaanse tapas in Sneek
* jong leven, zowel op het water als aan de perenboom
* leuke stemworkshop met hele lieve en leuke mensen
* Japanse tapas en gezelligheid met lieve vrienden
* dagje thuiswerken omdat het kan
* mooie avondwandeling in de buurt (een aanrader)
* het heerlijke weer
* ...
* ...
* ... de rest volgt zondag weer!
 


zondag 19 april 2015

Tempo doeloe...



'Toen had ik ineens een hele drukke week achter de rug. Geheel onverwachts, door 'zieken en gewonden', was het op kantoor even met z'n allen rap en creatief schakelen en flink wat stappen meer zetten. Maar het lukte, natuurlijk :-)... en zo kon ook ik vrijdag met een goed gevoel het weekend beginnen... in de zon, met wat heerlijke vis en een koel glas witte wijn; kan slechter, dacht ik zo.'...schreef ik inmiddels alweer een week geleden.

En alweer is er nog zo'n drukke week voorbij en kom ik -zo het lijkt- niet toe aan al die anderen dingen die ik ook heel leuk vind. Want dat is gelukkig wel zo; alles wat ik doe en waar ik zo druk mee ben (voor mijn gevoel althans) vind ik óók leuk. Dus, tja...


En toen? Of wel: En daarna, destijds, hierna, toenmaals, toentertijd, tempo doeloe... (uitkomst van een kleine zoektocht een goed synoniem voor het woordje 'toen').

Ja inderdaad, je leest het goed; tempo doeloe. Ik had er nog nooit van gehoord. Wikipedia leert mij dat dit synoniem van 'toen','tijd van vroeger is' of eigenlijk, 'tijd die men niet heeft meegemaakt, maar waarmee de relatie nog niet verbroken is.' 


Ook dit deed ik dus al vorige week, dat zoeken naar een synoniem. En terwijl ik de woorden 'temo doeloe' een paar keer herhaalde in mijn hoofd, viel ik midden in een uitzending over de bevrijding van Westerbork op 12 april, 70 jaar geleden. Een aantal dingen kwamen me bekend voor, omdat we er zelf nog niet eens zo heel lang geleden zijn geweest. Indrukwekkend, vond ik toen. En dat vond ik het ook weer vorige week. Een statige dame die, met achter haar één van de 'nieuwe' wagons van vroeger, met bewogen stem vertelt hoe zij als tienjarig meisje die bevrijding heeft ervaren.


Tien jaar, en mijn ogen zoeken automatisch de foto van mijn moeder. Zij was bijna zestien en volgens mij toen al redelijk klaar met de situatie in Nederland. Of misschien wel klaar met de situatie thuis en alles wat haar herinnerde aan de oorlogsjaren... denk ik nu wel eens, met de wijsheid van nu. 


Ik heb vaak geprobeerd me er een voorstelling van te maken. Hoe het moet zijn geweest om als jong meisje je moeder te verliezen. Of hoe het voelt als je op die jonge leeftijd door je vader wordt verhuurd aan een boerderij verderop, om te gaan werken, want er was niets. Dezelfde boerderij die later werd geconfisqueerd door de 'moffen' (zoals ze zelf altijd zei), waarvoor ze moest wassen en strijken... onder priemende blikken van een Duitse officier, die niets anders deed dan zwijgen en kijken, terwijl hij zo'n ouderwetse knipklerenhanger open en dicht klikte. Ze vertelde het altijd als een spannend verhaal...


Zo ook de verhalen over 'joden die ondergedoken zaten in de heg die soms in brand vloog. En hoe 'als de dood' ze dan waren dat ze zouden worden ontdekt...

Of die keer dat ze op een avond lopend van Nijkerk naar Putten ging: 'Ineens hoorde ik in de verte de vliegtuigen aankomen en bommen vallen.' Op mijn vraag: 'En wat deed je dan?' antwoordde ze altijd glimlachend: 'nou gewoon, dan liet ik me plat op mijn pens in de sloot vallen en bleef liggen tot het over was...'. 

Tempo doeloe, een 'vroeger' die ik niet heb meegemaakt, maar wel degelijk een relatie mee heb. Gevormd door de verhalen van mijn stoere moeder, waar ik als kind alleen maar adembenemend naar luisterde, als ze verteld hoe ze in de windmolen klom om te kijken waar de bommen vielen, en hoe ze dan door de boer, al tierend en scheldend, weer naar beneden werd gehaald, omdat hij op zijn beurt weer bang was dat ze er zou worden uitgeschoten...

Nog steeds kan ik me niet echt een voorstelling maken van de angst waarmee ze af en toe geleefd moet hebben. Ik probeer het ook niet meer. Wel ben ik ervan overtuigd dat ze heel veel nooit verteld heeft. En doorvragen deed je simpelweg niet. 

En toen? 

Toen realiseerde ik me weer eens, meer dan ooit, hoe goed ik het heb en hoe blij ik ben met weer een mooie nieuwe dag... en nog zoveel meer, gewoon omdat het kan...




maandag 6 april 2015

Voorbij



Het is alweer voorbij, Pasen 2015.
En zal ik je eens wat vertellen? Ik vind het helemaal niet erg.

Het was een beetje vreemde Pasen, deze Pasen, om meer dan één reden. Ik ga er ook niet over uitweiden, want ach, wat geweest is, is geweest. Misschien was ikzelf dit jaar ook wel niet zo in de paasstemming. Zou kunnen. Alles ging en voelde ook gewoon een beetje anders dan anders.

Er waren in ieder geval deze keer geen versierde paastakken in huis. Ook de Passion heb ik donderdagavond niet gezien en zelfs de paaseitjes hebben we vrijdag pas laat in huis gehaald, omdat ik op Goede Vrijdag gewoon moest werken.   

Afijn, we hebben het weer gehad, zullen we maar zeggen. Intussen zijn bijna alle restjes weg, die ons nog herinneren aan deze toch wel 'andere Pasen dan anders'. De logeerbedden staan weer klaar om opgemaakt te worden voor de volgende logees. Alle (af)was is weer schoon, droog en (bijna) opgeruimd en de restanten paaslekkernijen hebben we vanmiddag heel relaxt, na ook nog even heel knus, saampjes de voortuin onder handen te hebben genomen, in een heerlijk zonnetje, met een heerlijk drankje erbij verorberd... Hoe simpel gezellig en lekker kan dan toch zo'n tweede paasdag zijn!

En weet je, buiten het feit dat het dan misschien een beetje een ongewone Pasen was, met verwondering, door oud en jong, hebben we ook enorm genoten. Er was weer meer dan voldoende om wel blij van te worden; al die smakelijke versnaperingen, de chocolade paashazen en -kippen die door mijn lief op de mooie brunchtafel waren gezet, een leuke zondagmiddagwandeling in de buurt, een potje dart met de bijna 17-jarige bonuspuber, uiteraard pas nadat vriendinnetje haar reis had voortgezet naar haar eigen familie, en ik heb weer een lieveheersbeestje gezien vandaag...

En hé, laten we bovendien het prachtige weer niet vergeten; wat een cadeautje was dat! Daar krijgt een mens toch energie van, al ben je nog zo moe!
Blijmakers #14