De eerste #blijmakertjes (#33)

Hoe mooi kan een eerste zondag in januari beginnen. De lucht strak blauw, de zon die schijnt en er huppelen merels in de (inmiddels opgeruimde) achtertuin. Er is geen spoortje meer te bekennen van de #gezellige nieuwjaars-borrel afgelopen woensdag. Geen spoortje 'oude' meer over, zo lijkt het. Ook hier heeft de kerstversiering intussen het veld geruimd en staan de (gekregen) blauwe druifje parmantig mooi te zijn. #Ik word er blij van :-).

Uiteraard heb ik wel een hoofd vol #mooie herinneringen; familie, buren & vrienden die er waren, wensen die uitkwamen, lekker bijgekletst, veel gelachen.... De afgelopen dagen #lieve reacties ontvangen op het spontane feestje; gezellig, geweldig initiatief, bedankkaartjes, voor herhaling vatbaar, nieuwe traditie geboren?, wij zijn er ook bij volgend jaar... :-). Ach, wie weet. Tenslotte ligt er weer een heel jaar voor ons, met tal van verrassingen mogelijkheden.

Wat ik wel weet, is dat ik een #nieuw motto heb voor 2014. Had ik me vorig jaar voorgenomen om me alleen nog maar te 'verwonderen in plaats van te verbazen'. Dit jaar ga ik me toch echt bezighouden met 'loslaten', zowel privé als zakelijk overigens (maar daarover later meer) :-).

Met een beetje zoeken op het web, kwam ik terecht bij het #'Zeg maar (Dag)boek'.
Volgens hen is het eigenlijk te eenvoudig: zeg elke dag even 'dag'! Je kunt nl. gewoon 'dag zeggen' tegen iets vervelends, want 'dag zeggen' is afscheid nemen. Of juist 'dag zeggen' zonder meteen iets te willen veranderen. Zeg 'dag' en LAAT het (ook een leuke).
Voor de taalfanaten onder ons: 'dag zeggen' is natuurlijk ook iets nieuws verwelkomen, maar persoonlijk zeg ik dan toch liever 'Hallo', dus die laat ik even voor wat het is :-).

#Loslaten, ik ga het gewoon doen!

En zo waren er deze week nog meer #blijmakertjes. Ik blijf ze dan ook gewoon benoemen in het nieuwe jaar. Gewoon omdat het kan en omdat het negatieve benoemen vaak makkelijker is dan het mooie zoeken.... en ik het nu eenmaal prettig vind om dat laatste juist wel te doen! Want het blijft super als je hoort dat de collega, waarmee je 2 januari ineens op de spoedeisende hulp belandde, na een nacht en dag ter observatie toch zonder nare gevolgen #naar huis kan. Ga je toch net weer even anders je weekend in. Maar ook het feit dat collega's om je heen dan toch zo maar weer #daar inspringen waar nodig, vind ik bijzonder. Dat ik dan bij thuiskomst vrijdagmiddag door de moeheid net even iets te 'flauw' reageer als blijkt dat de achterdeur niet op slot is... tja.. ik zeg dus gewoon: 'dag moeheid' en al doende leer ik :-).

Langzaam komt er weer een beetje leven in Huize HenS. Geheel tegen mijn principes (maar je moet nu eenmaal zo af en toe iets loslaten) #staat mijn lief ontbijt-uit-het-vuistje te maken voor hem en bonuspuber. Ik intussen een yoghurtje met nog steeds #overheerlijke zoete (Italiaanse) kiwi's en we zijn er weer (bijna) klaar voor. Want, in Huize HenS is het nu eenmaal bijna traditie bij: zondag + zon + blauwe lucht = #op de fiets erop uit!

Wat inmiddels ook #traditie is, is begin januari #'even weg' met z'n tweetjes. Zee en zand bij de hand (dit keer op 50 mtr. van ons huisje, incl. houtkachel :-)) verheug ik me dit keer enorm op een paar dagen Vlieland; #even ouderwets het nieuwe jaar 'inwaaien' en alles lekker loslaten! Ik hou ervan :-).