zondag 26 januari 2014

Zondagse blijmakertjes #36

Geen spoor te bekennen van de winter hier. Nog niet eens zo'n mooi, beetje irritant in je ogen schitterende, flinterdun laagje rijp met zon op de daken of auto's toen ik vanochtend in mijn eigen tempo naar beneden hobbelde...

Dan maar eerst #koffie en de folders voor de week die komen gaat doornemen. Misschien haal ik daar dan nog wat inspiratie uit.
In mijn hoofd hadden zich namelijk al #diverse scenes gevormd voor vandaag. We hadden immers gisteren bij de #kapper al een soort van afgesproken te gaan wandelen. En wat is er nou mooier om zo'n geheel ongerept, maagdelijk wit 'klompenpad' te betreden. Gezellig, kneuterig een kannetje warme koffie mee met wat notenrepen. Wie doet je wat? Van het #idee alleen word je toch al vrolijk?!


Ach ja, wat zal ik ervan zeggen. Eerlijkheidshalve moet ik ook bekennen dat #fluitende merels, tjirpende musje in de tuin, onder een strak blauwe hemel toch ook wel een vorm van enige vrolijkheid bij mij losmaakt. Ook vandaag komt dus best wel weer goed. Weer genoeg #blijmakertje dus; gewoon omdat ze er zijn, en gewoon omdat je inmiddels wel kunt stellen dat #'het mooie zoeken en benoemen' een beetje een hobby is geworden :-).

De zaterdag begon lekker op tijd met het 6-wekelijkse kappersbezoekje van T. en mij. #Gebracht en gehaald door mijn lief, voelde dat bijna als een uitje :-). En als zeg ik het zelf, het #resultaat mag er weer zijn (met dank aan L. :-)) en we kunnen er voorlopig weer even tegen. 

#De rest van de dag heerlijk rustig aan gedaan. Beetje boodschappen gehaald, voortreffelijk #harinkje gegeten, krantje gelezen, bank gehangen, filmpje gekeken, van die overheerlijke verse, doch helemaal niet verantwoord #witte bolletjes gegeten én op tijd naar bed.


Eigenlijk wel een heel #relaxt weekend als ik het zo lees. 'Bonuszoon' is er niet, maar zocht gisteren nog wel even #contact via de W'app toen we net weer thuis waren en ik kan je verzekeren dat er op dat moment twee breed stralende mensen aan de tafel zaten :-).
En dan te bedenken dat wiskunde echt niet zijn vak is... (althans in zijn beleving :-)). Toch een heerlijk begin van het weekend (en als je dan ook nog een #kus via Twitter krijgt... :-))!

Verder waren er dinsdag gelukkig ook weer voorzichtig #goede uitslagen voor mijn schoonvader. De 'foute' waardes waren weer iets gezakt, hetgeen betekent dat de nieuwe combi van medicijnen aanslaat. Op naar de volgende controle over vier weken.

Woensdag had ik zelf weer eens een afspraak bij een 'nieuwe' osteopaat, die heel toevallig op mijn pad kwam via mijn buurvrouw. #Wat een verademing kan het toch zijn als je het gevoel hebt op de goede weg te zitten met dit soort keuzes. Bijzonder aimabel mens moet ik zeggen en hij werkt nagenoeg op dezelfde wijze als mijn 'oude'. #Wat hij zei, 'sneed hout' in ieder geval (voor mij) en hij beaamde de uitslagen van de reumatoloog (een prettige bijkomstigheid). Hij is er hoe dan ook van overtuigd dat hij - al kan ook hij geen 47 schone lentes uitwissen (wat ik natuurlijk ook niet van hem eis :-)), mij weer terug kan brengen op een #acceptabel niveau qua dagelijks functioneren met alle rare beperkingen die ondertussen bij mij horen. Voor mij meer dan voldoende :-). 

Intussen hoor ik dat de #wandelroute voor vanmiddag is uitgezocht. Dit keer wordt het 'het Snorrehoefpad'. Een uurtje of anderhalf moet wel lukken, zeker met wat #'hulpmiddeltjes', koffie en wat lekkers'. #De zon schijnt, al is het een beetje waterig, het is droog en onze wandelschoenen staan klaar! 
En hoe de rest van de dag verloopt, zien we dan vanzelf wel weer. En wie weet, komen we deze dan ook nog wel tegen. Ik hoop het wel :-).


zondag 19 januari 2014

Zondagse #blijmakertjes #35 (de rest)



En uiteraard volgt er meer, want er is, zoals altijd, eigenlijk altijd wel iets te vertellen. En al vertel ik niet altijd alles, juist omdat het zo makkelijk is om het negatieve te benoemen, zoek ik ook vandaag weer naar het #mooie en deel dit!
Gewoon omdat het kan. En gewoon omdat ik er zelf uiteindelijk ook weer #blij van word; de #blijmakertjes op zondag *klik hier voor alle voorgaande*.

Eigenlijk was het gisteren helemaal niet bedoeling om te gaan. Ik was ook eigenlijk best wel moe. Had een #intensief weekje achter de rug, om over de korte nacht nog maar te zwijgen. Maar ja, als ik dáár altijd naar luister, kan ik net zo goed in een hoekje gaan zitten en vooral helemaal niets meer doen. Gelukkig bestaat ook mijn leven uit #keuzes kunnen maken (duh), en dus lag mijn fiets redelijk vlot in de kofferbak 's ochtends, konden mijn lief en 'bonuszoon' #hun eigen ding doen daarna en had ik, aan het einde van weer een #gezellige én inspirerende NLP-oefen-ontmoetingsdag, gelijk mijn #noodzakelijke beweging met een heerlijk, fris fietstochtje. 
Er bestaan echt vervelendere zaterdagen kan ik je vertellen. Weer lekker kunnen bijkletsen, oefenen en hier daar zelf ook nog een 'strategietje' weg gewerkt en aangepast, ga ik in ieder geval geïnspireerd op weg richting #17 maart *klik* :-). Owh nee, eerst nog even #15 februari *klik*... en wie nieuwsgierig is, is meer dan welkom!

Ook gisterenavond en vandaag zijn niet vervelend. Verre van. #Verrassende en leuke gesprekken aan een gezellige zaterdagavond-broodtafel. Vers brood, kopje thee, soepje, nog een klein beetje stamppot van zuurkool, zoete aardappel en pastinaak opgebakken, voor de gein nog wat 'rode ui-Franse knoflook-tomatenprutje' erbij en je hebt een tafel om je vingers bij af te likken (#wat de heren dan ook alle twee gedaan hebben :-)).

Al met al een mooie week. Mijn zus nog even een gezellige kaart gestuurd; #je wordt tenslotte maar één keer 50 :-)! Hier en daar nog wat #knopen doorgehakt en keuzes gemaakt, o.a. ook op basis van #antwoorden die we vrijdag van de reumatoloog hebben gekregen. Blijft toch bijzonder hoe dat werkt in je hoofd. Op het moment dat het 'beestje een naam heeft' (of twee), vallen wat puzzelstukjes in elkaar en lijken keuzes soms ineens iets eenvoudiger. In ieder geval is het wel heel prettig om #bevestigd te krijgen dat het 'tussen je oren wel goed zit'. Een #nieuw beginpunt, zo zie ik het maar; van hieruit kan ik verder en doe ik weer aanpassingen die nodig zijn. Leven met mijn 'beperkingen' kan ik tenslotte al even... 

En is het nu ook net zo makkelijk als ik het nu opschrijf? Nee natuurlijk niet. Niets menselijks is ook mij vreemd. Mijn brein kan/moet nog even wennen, geloof ik, kan of wil er nog niet helemaal omheen; het beeld klopt even niet helemaal....maar dat hoeft ook niet. In februari #praten we verder én ik heb mijn #lief naast me, die misschien nog wel een tikkeltje #positiever in het leven staat dan ik (en ook al een behoorlijk tijdje heel goed leeft mijn met 'beperkingen' :-)).

Vanochtend in alle vroegte met een #heerlijke kop koffie en de laptop op schoot, stuitte ik ineens op een #'oude bekende', die een aantal van jullie wellicht wel kent. Toeval bestaat niet, toch? Ik bleef er alleen een beetje in 'hangen', twijfelde of ik het in het Nederlands zou plaatsen, omdat er verschillende vertalingen te vinden zijn. Een paar keer plakken en kopiëren gaf uiteindelijk niet het juist gevoel. Ook één van de redenen dat de zondagse #blijmakertjes zo laat zijn vandaag. De andere reden is dat we vanmiddag gezellig een #(VIP)bioscoopje *klik* hebben gepakt. Indrukwekkende film, de moeite waard, en ook hiervoor gold dat toeval niet bestaat... maar dat leg ik misschien een andere keer nog wel uit :-).

Deze wil ik jullie dus niet onthouden, of je het kent of misschien ook niet. 
De Nederlandse vertaling vind je hier *klik*



The Invitation by Oriah

It doesn’t interest me
what you do for a living.
I want to know
what you ache for
and if you dare to dream
of meeting your heart’s longing.

It doesn’t interest me
how old you are.
I want to know
if you will risk
looking like a fool
for love
for your dream
for the adventure of being alive.

It doesn’t interest me
what planets are
squaring your moon...
I want to know
if you have touched
the centre of your own sorrow
if you have been opened
by life’s betrayals
or have become shrivelled and closed
from fear of further pain.

I want to know
if you can sit with pain
mine or your own
without moving to hide it
or fade it
or fix it.

I want to know
if you can be with joy
mine or your own
if you can dance with wildness
and let the ecstasy fill you
to the tips of your fingers and toes
without cautioning us
to be careful
to be realistic
to remember the limitations
of being human.

It doesn’t interest me
if the story you are telling me
is true.
I want to know if you can
disappoint another
to be true to yourself.
If you can bear
the accusation of betrayal
and not betray your own soul.
If you can be faithless
and therefore trustworthy.

I want to know if you can see Beauty
even when it is not pretty
every day.
And if you can source your own life
from its presence.

I want to know
if you can live with failure
yours and mine
and still stand at the edge of the lake
and shout to the silver of the full moon,
“Yes.”

It doesn’t interest me
to know where you live
or how much money you have.
I want to know if you can get up
after the night of grief and despair
weary and bruised to the bone
and do what needs to be done
to feed the children.

It doesn’t interest me
who you know
or how you came to be here.
I want to know if you will stand
in the centre of the fire
with me
and not shrink back.

It doesn’t interest me
where or what or with whom
you have studied.
I want to know
what sustains you
from the inside
when all else falls away.

I want to know
if you can be alone
with yourself
and if you truly like
the company you keep
in the empty moments.

Blijmakertjes #35 deel 1


en de rest volgt ongetwijfeld later (vandaag)

zondag 12 januari 2014

Dag Vlieland, hallo thuis; #blijkmakertjes (#34)

Aan al het #mooie komt een einde en dat klopt als een bus. Al heeft die 'bus' er heel weinig mee te maken (hoewel er wel eentje reed op Vlieland, dat dan weer wel), maar ach, het bekt zo lekker. Het is zo'n uitspraak waarvan ik denk, op het moment dat ik hem schrijf, 'goh, waar komt die ook alweer vandaan?' Natuurlijk 'moet' ik dan gelijk even googelen, lees (wat ik vast ooit al eens geleerd heb) dat de uitspraak ontstaan is als contaminatie (onjuiste samentrekking) van dat klopt en dat sluit als een bus en ze voor het eerst is aangetroffen in een tekst uit 1569 van Philip van Marnix van Sint Aldegonde, de vermoedelijke schrijven van het Wilhelmus... bladiebladiebla (bron: onze taal). En voor ik het weet, zit ik een heel ander blogje te tikken dan ik van plan was. Hoe snel kan een mens afgeleid zijn. Dat zou toch eigenlijk niet mogen na zo'n #geweldig, relaxt midweekje Vlieland. Het kan niet zo zijn dat mijn #(uitgewaaide) hoofd binnen twee dagen thuis alweer vol begint te raken met andere zaken dan die #heerlijke herinneringen aan Vlieland :-).

En dus ga ik ook nu, zoals iedere zondag, niet het negatieve benoemen, omdat dat vaak juist zo makkelijk is, maar blijf ik op zoek naar het mooie en benoem dit in de #blijmakertjes *klik hier voor alle voorgaande*. Het waren wederom genoeg :-).

Het voelde gisteren overigens of we #uitgezwaaid werden door de meeuwen. In tegenstelling tot op heenreis hadden we nu plaatsgenomen op het achterdek. #Prachtig uitzicht en heerlijk mee schommelen met het schip bij het maken van een bocht. Voor mijn gevoel waren het er honderden die af en aan het rumoerige sop achter de boot indoken, op zoek naar een visje. Een prachtig gezicht, tot ergens midden op zee het er steeds minder werden en er zo af en toe nog eentje of twee opdoken. Alsof hij (of zij) niet wilde opgeven :-).
Zelfs de #terugreis was ontspannen, met ook nog even zicht op wat #zeehonden die zich lekker lagen te warmen op de zandbank. Blijft toch altijd geweldig om te zien, al is het van een afstand. Volgende keer dus toch maar die verrekijker meenemen.



#We hebben genoten, meer dan! Ik kan er niets meer en niets minder van maken. Van het moment van op de boot stappen, tot het moment van weer van de boot afstappen en het #nagenieten en herinneringen ophalen begint :-).

En het klopt (als een bus). Ook wij zijn 'besmet' met 'het verlangen om, nog voordat je weg bent, alweer terug te willen zijn op Vlieland. 'Besmettingsgevaar' is er overigens alleen op het eiland en er zijn geen bijverschijnselen.' Ook wij hebben het #'Vlierus', en #mijn lief had het niet beter kunnen omschrijven in het logboekje van het huisje :-)!



donderdag 9 januari 2014

Vlierus of geen vlierus

We hebben het hoor. Ik weet het bijna zeker. Een geweldige wandeling gisteren met straks blauwe lucht, zon en het euforische gevoel als je een zeehond ziet liggen(al bleek al snel dat het beestje helaas niet meer leefde :-(), maakt dat ook wij zijn besmet met het Vlierus <vlielandica viralis addictis>. Zelfs nu, terwijl de wind om het huisje beukt en de regen tegen de ruiten slaat, dwalen mijn gedachten af en filosofeer ik over hoe het zou zijn als je hier zou wonen. Heb je dan een huisje in de duinen of toch gewoon in het dorp. Zijn de eilandbewoners dan ook zo aardig (als je als niet-eilander je hier komt vestigen en iets gaat doen waar zij nog nooit aan gedacht hebben of zo), of is het dan toch net even anders. Niet dat dát ook maar één seconde aan de orde is hoor. Maar het is soms zo leuk om er over te fantaseren. De laatste jaren heb ik ook gewoon steeds meer met zee&zand. Ik 'gil' inmiddels geregeld dat mijn droomhuis ergens staat waar, als ik de voordeur open doe, richting zee loop en als ik de achterdeur uitstap zo met de honden het bos in kan... Ach ja, een mens mag toch (blijven) dromen vroeger vond ik Drenthe leuk :-). 

Maar goed lieve mensen; Vlieland. Eerlijk is eerlijk, het is een fantastisch eiland!
Intussen hebben we wel drie kwalitatief uitermate teleurstellende nachten achter ons en dat heeft niets te maken met het feit dat we niet genoeg van elkaar houden. Het huisje is echter in één woord: geweldig. Alles is uitstekend geregeld. De ligging is meer dan perfect: 50 mtr. de duin door en je staat bij de zee. Het waterdichte, blauwe zakje (linnengoed) stond netje klaar aan begin van pad en de bagage werd -zoals afgesproken- voor de deur afgeleverd. Het interieur is knus en gezellig. Alles is voorhanden, tot aan de houtkachel toe, die het echt leuk doet als het hout droog genoeg is, maar dat bed.....
Het kraakt, het piept, of, zoals mijn lief gisteren zei: we gaan weer op 'het vloeitje' liggen (om enigszins een idee te geven). En wij vorige week nog denken dat we het 'zwaar' zouden krijgen vanwege het tweepersoonsdekbed haha.

Maar, ik klaag niet hoor en zeg gewoon: 'dag kwalitatief uitermate teleurstellend bed' en 'hallo koffie'. Want gelukkig hebben we daar genoeg van in huis. Begon het vannacht om 03.00 uur namelijk te tikken op dak -en dacht ik nog: 'owh lekker, van dat ritme val ik vast in slaap...' tikt het nu nog steeds, alleen iets harder. De hemelsluizen staan open vandaag geloof ik.

Maar, ik klaag niet hoor en zeg gewoon: 'dag regen(bui)' en 'hallo relax-dagje', want soms lopen de dingen ook zo zoals ze moeten lopen. Ik geloof namelijk dat mijn lijf het helemaal niet erg vindt dat we vandaag geen twee uur gaan wandelen langs het strand (maar ik ga natuurlijk wel weer even een blik werpen straks) of drie uur fietsen met windkracht 10 (gevoelsmatig) om m'n oren, om maar wat details te noemen. Er is genoeg van alles in huis; eten, drinken, spelletjes, tot aan zelfs een sjoelbak. Vlierus of geen vlierus, wij vermaken ons hier nog wel een dagje (en inmiddels een uurtje of twee later zijn ook de hemelsluizen weer dicht, dus dat biedt weer genoeg mogelijkheden :-)).





maandag 6 januari 2014

Dag 1

Het is alweer een paar jaar een traditie in Huize HenS; het nieuwe jaar 'inwaaien', ergens waar zee&zand elkaar raken.

En het is bijna niet te geloven, maar echt, de zon schijnt. Was het in Harlingen nog donker bewolkt, met hier en daar een spat regen. Op zee schijnt de zon. Nu zegt dat natuurlijk helemaal niets over het weer op het eiland, maar het begin is goed, laten we eerlijk zijn.

Inmiddels geïnstalleerd op het benedendek, daar mijn lief ervan overtuigd was dat 'de bar zo open gaat', hebben we na een half uurtje varen en wat boterhammen dan toch maar onze eigen wijnt (leve de schroefdoppen) opengemaakt en de meegenomen kleine glaasjes -eigenlijk bestemd voor de meegebrachte whisky, bedoeld om te nuttigen na een gezellige, doch waarschijnlijk, koude wandeling langs het strand morgen - gevuld met een overheerlijke Los Gansos; uitermate lekker wijntje overigens.

In tegenstelling tot andere nieuwjaars-inwaai-sessies, heb ik dit keer dus ook de laptop meegenomen (maar uiteraard wel de werkmail uitgeschakeld, je moet ergens een grens trekken nietwaar).  Voordeel is wel dat ik nu ook gewoon lekker kan schrijven, als ik daar zin in heb.... of niet :-).

Weet je, het maakt allemaal helemaal niet uit. We hebben vijf heerlijke dagen voor ons liggen. Het huisje met houtkachel staat klaar, inmiddels het linnenpakket, zo wij hebben begrepen, en de fietsen ook (als het goed is). Ik zeg dus gewoon: 'dag vergeten regenponcho', gezien het feit dat we bij aankomst op de fiets naar het huisjes moeten en - ik zal eerlijk zijn - het boven zee nu toch ook echt regent haha. Ook windkracht 7 laat zich enigszins gelden inmiddels, maar dat alles zegt natuurlijk nog niets over het weer op het eiland, want we moeten nog een half uurtje, dus: 'dag regen en hallo genieten'.

  





zondag 5 januari 2014

De eerste #blijmakertjes (#33)

Hoe mooi kan een eerste zondag in januari beginnen. De lucht strak blauw, de zon die schijnt en er huppelen merels in de (inmiddels opgeruimde) achtertuin. Er is geen spoortje meer te bekennen van de #gezellige nieuwjaars-borrel afgelopen woensdag. Geen spoortje 'oude' meer over, zo lijkt het. Ook hier heeft de kerstversiering intussen het veld geruimd en staan de (gekregen) blauwe druifje parmantig mooi te zijn. #Ik word er blij van :-).

Uiteraard heb ik wel een hoofd vol #mooie herinneringen; familie, buren & vrienden die er waren, wensen die uitkwamen, lekker bijgekletst, veel gelachen.... De afgelopen dagen #lieve reacties ontvangen op het spontane feestje; gezellig, geweldig initiatief, bedankkaartjes, voor herhaling vatbaar, nieuwe traditie geboren?, wij zijn er ook bij volgend jaar... :-). Ach, wie weet. Tenslotte ligt er weer een heel jaar voor ons, met tal van verrassingen mogelijkheden.

Wat ik wel weet, is dat ik een #nieuw motto heb voor 2014. Had ik me vorig jaar voorgenomen om me alleen nog maar te 'verwonderen in plaats van te verbazen'. Dit jaar ga ik me toch echt bezighouden met 'loslaten', zowel privé als zakelijk overigens (maar daarover later meer) :-).

Met een beetje zoeken op het web, kwam ik terecht bij het #'Zeg maar (Dag)boek'.
Volgens hen is het eigenlijk
te eenvoudig: zeg elke dag even 'dag'! Je kunt nl. gewoon 'dag zeggen' tegen iets vervelends, want 'dag zeggen' is afscheid nemen. Of juist 'dag zeggen' zonder meteen iets te willen veranderen. Zeg 'dag' en LAAT het (ook een leuke).
Voor de taalfanaten onder ons: 'dag zeggen' is natuurlijk ook iets nieuws verwelkomen, maar persoonlijk zeg ik dan toch liever 'Hallo', dus die laat ik even voor wat het is :-).

#Loslaten, ik ga het gewoon doen!

En zo waren er deze week nog meer #blijmakertjes. Ik blijf ze dan ook gewoon benoemen in het nieuwe jaar. Gewoon omdat het kan en omdat het negatieve benoemen vaak makkelijker is dan het mooie zoeken.... en ik het nu eenmaal prettig vind om dat laatste juist wel te doen! Want het blijft super als je hoort dat de collega, waarmee je 2 januari ineens op de spoedeisende hulp belandde, na een nacht en dag ter observatie toch zonder nare gevolgen #naar huis kan. Ga je toch net weer even anders je weekend in. Maar ook het feit dat collega's om je heen dan toch zo maar weer #daar inspringen waar nodig, vind ik bijzonder. Dat ik dan bij thuiskomst vrijdagmiddag door de moeheid net even iets te 'flauw' reageer als blijkt dat de achterdeur niet op slot is... tja.. ik zeg dus gewoon: 'dag moeheid' en al doende leer ik :-).

Langzaam komt er weer een beetje leven in Huize HenS. Geheel tegen mijn principes (maar je moet nu eenmaal zo af en toe iets loslaten) #staat mijn lief ontbijt-uit-het-vuistje te maken voor hem en bonuspuber. Ik intussen een yoghurtje met nog steeds #overheerlijke zoete (Italiaanse) kiwi's en we zijn er weer (bijna) klaar voor. Want, in Huize HenS is het nu eenmaal bijna traditie bij: zondag + zon + blauwe lucht = #op de fiets erop uit!

Wat inmiddels ook #traditie is, is begin januari #'even weg' met z'n tweetjes. Zee en zand bij de hand (dit keer op 50 mtr. van ons huisje, incl. houtkachel :-)) verheug ik me dit keer enorm op een paar dagen Vlieland; #even ouderwets het nieuwe jaar 'inwaaien' en alles lekker loslaten! Ik hou ervan :-).




woensdag 1 januari 2014

Nieuw jaar



Trots ben ik, op mijn lief, de liefde van mijn leven
ik glimlach, maak een filmpje,
en geniet, samen met hem,
 van een bijzondere jaarwisseling...
 
'leen'puber ligt nog op één oor
en straks worden de resten
van het afstoken vuurwerk opgeruimd :-)
 
Trots ben ik, op ons,
en samen gaan we, vol vertrouwen,
weer een mooi jaar tegemoet
en wensen we jullie alle goeds
en net dát kleine beetje meer
voor het nieuwe jaar!